Αν κάποιος δει την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Αλεξανδρούπολη μέσα από φωτογραφίες, το πρώτο πράγμα που θα του έρθει στο μυαλό είναι ότι βλέπει από εικόνες από Τσικνοπέμπτη.

Κι αυτό γιατί σε κάθε γειτονιά της πόλης την τελευταία ημέρα του χρόνου στήνεται μια ψησταριά γύρω από την οποία γίνεται γλέντι. Κι έτσι όλη η πόλη τρώει, πίνει και γλεντάει αποχαιρετώντας τον χρονο που φεύγει και καλωσορίζοντας τον νέο που έρχεται.

Σήμερα το «έθιμο» έχει πάρει μια πιο οργανωμένη μορφή και σε αρκετά σημεία της πόλης στήνονται μεγάλες ψησταριές –τα μαγκάλια, όπως είναι γνωστά- κατόπιν συνεργασίας πολλών καταστηματαρχών ή και μετά από πρωτοβουλία συλλόγων και φορέων, όμως η παράδοση αυτή έχει τις ρίζες της αρκετά χρόνια πίσω.

Όπως μας πληροφορεί το Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας Θράκης, τα πρώτα μαγκάλια άρχισαν να ανάβουν (με σκοπό τη διασκέδαση) γύρω στο 1945.

Το μαγκάλι, άλλωστε ήταν το κύριο θερμαντικό «σώμα» της εποχής, ειδικά για τα καταστήματα οι ιδιοκτήτες των οποίων στόλιζαν με την πραμάτεια τους τις προσόψεις των καταστημάτων την περίοδο των γιορτών και άφηναν τις πόρτες ανοιχτές για να την βλέπει κόσμος που κατέβαινε για να ψωνίσει για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Λόγω του ψύχους που επικρατούσε, οι κρεοπώλες, που είχαν ορθάνοιχτα τα μαγαζιά τους, αναγκαζόταν να ανάβουν μαγκάλια με κάρβουνο για να ζεσταθούν και με την ευκαιρία αυτή συνήθιζαν να ψήνουν πάνω στα κάρβουνα χοιρινά κοψίδια και χοιρινό παστό λίπος, το λαρδί, που γέμιζε την αγορά με καπνούς και μυρωδιές. Οι καταστηματάρχες της αγοράς για να ανταλλάξουν ευχές με τους πελάτες τους για τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, έστηναν έξω από τα μαγαζιά τους τραπεζάκια με τα διάφορα κεράσματα.

Με τα χρόνια, η συνήθεια αυτή μεγάλωσε και πλέον αποτελεί παράδοση για την Αλεξανδρούπολη που κάθε χρόνο τέτοια μέρα γεμίζει με μυρωδιές και ήχους από νταούλια και ζουρνάδες συνοδεία κρασιού ή τσίπουρου (ή και των δύο).

Το ΚΕΔΗΦΩΤ θα αναψει το δικό του μαγκάλι στην οδό Μιαούλη 9 μετά τις 11 το πρωί της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.