Η Παρασκευή 12 Ιουλίου χαράχτηκε πλέον για πάντα στη μνήμη όλων των κατοίκων του οικισμού Μαΐστρος του Δήμου Αλεξανδρούπολης, καθώς λίγο μετά τις 22.00 το βράδι, μία νεαρή κάτοικος του, η Πολυξένη άφησε την τελευταία της πνοή στην άσφαλτο, ούσα συνεπιβάτιδα σε μηχανάκι που οδηγούσε φίλη της και εμβολίστηκε νωτομετωπικά (δηλαδή, χτυπήθηκε από πίσω) από ένα αυτοκίνητο στο ύψος της Άνθειας. Η Πολυξένη ήταν 15 ετών, η φίλη της 16 και ο οδηγός του αυτοκινήτου 19.
Τα αίτια του συμβάντος “διερευνώνται”, όπως συνηθίζεται να γράφεται στα αστυνομικά δελτία τύπου και μπορεί να είναι μία κλισέ έκφραση, αλλά είναι και αληθής. Και επίσης, απαραίτητη. Προφανώς είναι απαραίτητο να διερευνηθούν όλες οι λεπτομέρειες και να διακριβωθεί ο τρόπος και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη το τραγικό δυστύχημα που κόστισε μία ανθρώπινη ζωή και μεγάλο ψυχικό άχθος σε πολλές ακόμη.
Ωστόσο, κάποιοι ως μη όφειλαν, έχουν βγάλει ήδη τα συμπεράσματά τους και “δικάζουν” με το πληκτρολόγιο τους και αποδίδουν ευθύνες και στήνουν στον τοίχο τους γονείς είτε της μίας κοπέλας, είτε της άλλης, είτε και του οδηγού του αυτοκινήτου ακόμη. Λες και η κάθε μάνα ή ο κάθε μπαμπάς μπορεί να είναι πανταχού παρών/ ούσα ή ικανός/ή να αποτρέχει οποιονδήποτε κίνδυνο. Κι όλα αυτά την ώρα που το αίμα της μιας είναι ακόμη νωπό στην άσφαλτο και το κορμί της άλλης υποβάλλεται συνεχώς σε ιατρικές πράξεις, προκειμένου να γειάνει.
Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό – και εν πολλοίς σοκαριστικό- το να συνειδητοποιεί κανείς την μηδενική ενσυναίσθηση ορισμένων που με περισσή ευκολία αποφαίνονται ότι “οι γονείς είναι για σκότωμα”, ότι “το μηχανάκι δεν είχε φώτα”, ότι “ο μικρός έτρεχε φουλ” και άλλα τέτοια φαιδρά, που μπορεί να είναι μεν λόγια, αλλά στη δεδομένη χρονική στιγμή είναι πιο κοφτερά και από λεπίδες.
Κι ύστερα, καταδεικνύουν – εκτός από την παντελή απουσία ενσυναίσθησης- και την παντελή άγνοια ορισμένων για τον τρόπο που λειτουργεί το διαδίκτυο και τις βλάβες που μπορεί να προξενήσει η λανθασμένη ή κακή χρήση του. Δεν σκέφτονται για παράδειγμα ότι τα λόγια τους, τα γραπτά λόγια τους, “μένουν” και αύριο μεθαύριο μπορεί να διαβαστούν είτε από κάποιον γονέα, είτε από τον οδηγό, είτε από την οδηγό και να προκαλέσουν ένα ντόμινο αντιδράσεων ή ακόμη και βλαβών στην ήδη βεβαρημένη ψυχική τους υγεία.
Και τέλοσπάντων, το λαϊκό δικαστήριο είναι καφρίλα. Τελεία και παύλα. Και στο κάτω-κάτω δεν είναι δουλειά κανενός να “αποφανθεί” για το πώς έγινε το δυστύχημα, παρά μόνον των αρμοδίων φορέων. Όλοι οι υπόλοιποι, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να σιωπήσουμε ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού μπροστά στο μέγιστο αυτό δράμα.
Κι αν πάλι θέλουμε οπωσδήποτε να μιλήσουμε ας κάνουμε ο καθένας μια κουβέντα με τον εαυτό του – μια αυτοκριτική, που λεν- για το πόσο συνετά κρατάμε τα τιμόνια μας, για το πόσο προσεκτικοί είμαστε στο δρόμο, αλλά και για το πόσο τυχεροί είμαστε που ο θάνατος δεν χτύπησε τη δική μας πόρτα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, τα δάχτυλα ας μείνουν κατεβασμένα γιατί ο,τιδήποτε άλλο περιποιεί ντροπή αισχίστου είδους. Και τελικά μας ντροπιάζει όλους ως κοινωνία.
Τέλος να μην ξεχνάμε και κάτι άλλο: Η ιστορία αυτή δεν τελείωσε με την ταφή της άτυχης κοπέλας. Δυστυχώς, το τραγικό αυτό συμβάν είναι η αρχή μιας ιστορίας με πολλά “επεισόδια”, που θα γραφούν στις δικαστικές αίθουσες, στους διαδρόμους των νοσοκομείων και που η διαχείρισή τους, απαιτεί συγκέντρωση, δύναμη και υπομονή από συγκεκριμένους ανθρώπους. Επομένως, ας μην τους ενοχλούμε με τη φλυαρία μας όλοι εμείς οι “έξω απ’ το χορό”.