Τρεις ημέρες έμεινε στον Έβρο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου και αυτή τη φορά η επίσκεψή της είχε πολλαπλές στοχεύσεις, αλλά έναν κεντρικό άξονα: το συνέδριο “Κλιματική Ανθεκτικότητα και τοπική κοινωνία”, που διοργάνωσε το Ίδρυμα Ευγενίδου στην Αλεξανδρούπολη με δική της πρωτοβουλία.
Πέρα από αυτό, η κα Σακελλαροπούλου επισκέφθηκε τις Καστανιές όπου εκεί με πρωτοβουλία του ίδιου ιδρύματος φιλοξενείται μία διαδραστική εκπαιδευτική έκθεση, αναγορεύτηκε επίτιμη δημότισσα Ορεστιάδας, επισκέφθηκε τον ΝΟΑ και είχε και μερικές πιο προσωπικές επαφές. Και όλα αυτά προβλήθηκαν από πολλά ΜΜΕ τοπικής και εθνικής εμβέλειας.
Η θητεία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας βαίνει προς ολοκλήρωση, όπως όλοι γνωρίζουμε και είναι αμφίβολο το αν θα κάνει και δεύτερη καθώς ήδη η συζήτηση που γίνεται γύρω από το όνομά της αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο της μη συνέχισης της παρουσίας στης στο Προεδρικό Μέγαρο. Μάλιστα, οι φωνές που τη θέλουν εκτός Προεδρικού Μεγάρου, εκφράζονται επιεικώς άκομψα αν όχι αγενώς και προσβλητικά.
Σίγουρα, η δημόσια θέση είναι συνυφασμένη με την κριτική. Όποιος ή όποια κατέχει ένα αξίωμα – πόσο μάλλον το ύπατο πολιτειακό- θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος/η για την κριτική από όπου κι αν αυτή προέρχεται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι καθείς/μία από μας μπορεί να την εκφράζει ασύδοτα.
Ωστόσο, αυτό που απουσιάζει από την όποια κριτική ασκείται στο πρόσωπό της – αναφορικά πάντα με τον τρόπο που επιτελεί τα καθήκοντά της- είναι η απάντηση στο ερώτημα “τί Πρόεδρο θέλουμε;”. Ακόμη κι αν το ερώτημα αυτό μοιάζει εκλαϊκευμενο, έχουμε όλοι την υποχρέωση να το απαντήσουμε αν όντως θέλουμε η κριτική μας να έχει μια κάποια βαρύτητα και να μην είναι ένα κακοφορμισμένο κουτσομπολιό με ρατσιστικές ανταύγειες. Τι Πρόεδρο θέλουμε λοιπόν; Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να φέρει το πρόσωπο που θα προταθεί για την συγκεκριμένη θέση ή ποια δεν πρέπει να φέρει ώστε να θεωρηθεί αντάξιο των προσδοκιών;
Προφανώς στο παρόν κείμενο δεν θα δοθεί απάντηση – αν και ο γράφων έχει συγκεκριμένη άποψη- αλλά τουλάχιστον θα υπογραμμιστούν δύο σημεία:
Η κα Σακελλαροπούλου θα είναι πάντα η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε το συγκεκριμένο αξίωμα κι αυτό την καθιστά σημείο αναφοράς σε μια κοινωνία η οποία έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει προκειμένου να ενστερνιστεί εν τοις πράγμασι την ισότητα των φύλων. Απόδειξη αυτού, αποτελεί το γεγονός ότι στις “προτάσεις” περί διαδοχής δεν υπάρχει (έως τώρα τουλάχιστον) κανένα γυναικείο όνομα, παρά μόνο άνδρες. Με πολιτική σταδιοδρομία μεν, αλλά μόνο άνδρες.
Το δέυτερο σημείο είναι η αγάπη της για τη Θράκη. Είναι ίσως η Πρόεδρος που την έχει επισκεφτεί περισσότερες φορές, αλλά κι εκείνη που όντως έπραξε υπέρ της. “Στη δύσκολη συγκυρία που διανύουμε, η Θράκη συνιστά ένα εργαστήριο πολιτικών και εμπειριών που μπορεί και πρέπει να μετατραπεί σε παράδειγμα προοδευτικής εξέλιξης και συμβίωσης για την υπόλοιπη Ελλάδα και την Ευρώπη. Στη μικρή της κλίμακα συμπυκνώνονται κρίσιμα ερωτήματα του καιρού μας, με καθολική εμβέλεια”, είπε στον χαιρετισμό που έκανε στο Συνέδριο που διοργανώθηκε με δική της πρωτοβουλία. Και η διοργάνωση του συνεδρίου καθαυτού, συνιστά πράξη, εντός του πλαισίου που ορίζει ο θεσμικός της ρόλος. Όμως το να προκαλείς συζήτηση, είναι πράξη και υπό προϋποθέσεις βαθιά πολιτική.
Ακόμη και οι συχνές επισκέψεις της, με τη δημοσιότητα που προκαλούν, πράξεις είναι και αυτές. Τώρα, το πώς αυτή η δημοσιότητα μεταβολίζεται (αν μεταβολίζεται), αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, που όμως δεν αφορά την Πρόεδρο ούτε ως Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ούτε καν ως “κόρη της Αλίκης”, όπως την αποκαλούν οι Ξανθιώτες που γνωρίζουν τις οικογενειακές καταβολές της από την Σταυρούπολη.
Κι ούτε έχει σκοπό το παρόν να “αγιοποιήσει” την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία ούτως ή άλλως δεν είναι αλάνθαστη, όπως άλλωστε δεν είναι κανείς. Μία ρεαλιστική προσέγγιση επιχειρεί και μία ελάχιστη συμοβλή στη συζήτηση που έχει κάπως πρώιμα ανοίξει περί την ανάδειξη νέου/ας Προέδρου της Δημοκρατίας ή/και παραμονής της ίδιας. Στην Ελλάδα, άλλωστε, έχουμε μία φυσική ροπή στις “προεκλογικές” συζητήσεις και στην πόλωση που αυτές δύνανται να προκαλέσουν, όμως καλό είναι να μην γελιόμαστε: η αλλαγή φρουράς στο Προεδρικό Μέγαρο, δεν είναι αυτή τη στιγμή το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, αλλά ούτε είναι και αυτή που θα λύσει τα σημαντικά προβλήματά της. Έτσι έχουμε αποφασίσει ως κοινωνία, αυτές τις αρμοδιότητες έχουμε δώσει στο πρόσωπο που υπηρετεί τον θεσμό και το θέμα είναι πώς τις αξιοποιεί.
Αν λοιπόν θέλουμε οπωσδήποτε να κρίνουμε κάτι, αυτό ας είναι η επιτέλεση του ρόλου εντός του πλαισίου. Κι αν είναι να μάθουμε κάτι καινούργιο από αυτή την πρώιμη συζήτηση, ας είναι το πλαίσιο το ίδιο. Και παραφράζοντας λίγο τα λεγόμενά της “ας συμβάλλουμε όλοι ώστε η κοινωνία μας να αναγεννηθεί και να παραμείνει σύμβολο ομορφιάς, ποικιλομορφίας και ανθεκτικότητας για τις επόμενες γενιές”.