Η 14η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί να τιμάται ως η Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη
Η ημερομηνία επιλέχθηκε, καθώς είναι η ημερομηνία γέννησης του Frederick Banting, ο οποίος, μαζί με το Charles Best, συνέλαβαν πρώτοι την ιδέα που οδήγησε στην ανακάλυψη της ινσουλίνης, τον Οκτώβριο του 1921.
Η Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη είναι η βασική εκστρατεία σε παγκόσμιο επίπεδο για την ευαισθητοποίηση στο πρόβλημα του διαβήτη.
Σκοπός της είναι να ενημερώσει το κοινό για τα αίτια, τα συμπτώματα, τις επιπλοκές και τη θεραπεία της πάθησης.
Η Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη χρησιμεύει ως μια σημαντική υπενθύμιση ότι η συχνότητα εμφάνισης και ο επιπολασμός της νόσου αυξάνονται παγκοσμίως και αυτό θα συνεχιστεί εκτός αν ληφθεί άμεσα δράση.
Το μήνυμα του φετινού εορτασμού διαμορφώνεται ως εξής:
Ενημερώσου για τους κινδύνους του Σακχαρώδους Διαβήτη, Δράσε έγκαιρα.
Η φετινή εκστρατεία ενημέρωσης εστιάζει στη σημαντικότητα της αναγνώρισης του κινδύνου για Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου (2), με σκοπό την καθυστέρηση ή την πρόληψη της εμφάνισης των διαβητικών επιπλοκών.
Και κάτι που δεν ξέρουμε
Και ενώ, οι “παγκοσμιότητες” έχουν ως σκοπό την ευαισθητοποίηση του κόσμου, είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο μήνυμα τους μάλλον εξαντλείται σε ιντερνετικά banners, καταχωρίσεις σε εφημερίδες, άντε και σε κανένα τηλεοπτικό σποτ.
Στην ουσία της υπόθεσης, γίνονται ελάχιστα βήματα και εξηγούμε: Οι διαβητικοί άνθρωποι, σήμερα, είναι απολύτως λειτουργικοί εφόσον βέβαια λαμβάνουν την σχετική αγωγή και τελούν υπό συγκεκριμένη ιατρική παρακολούθηση, καταγράφουν τις τιμές τους κλπ. Και, αυτή είναι μία σημαντική και αξιέπαινη πρόοδος της επιστήμης, που όλοι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε.
Όμως, τι γίνεται με τα παιδιά; Που, εξ ορισμού δεν είναι απολύτως αυτόνομα και ως εκ τούτου η παρακολούθηση του διαβήτη τους (πρέπει να) είναι καθήκον κάποιου ενήλικα; Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ευθύνης αναλαμβάνουν φυσικά οι γονείς, όμως κανένα παιδί δεν ζει εσώκλειστο στο σπίτι του. Και, ποιος προσέχει τα διαβητικά παιδιά στα σχολεία;
Οι δάσκαλοι; Όχι. Οι σχολικοί νοσηλευτές/τριες; Όχι πάντα. Οι γονείς; Ναι. Αυτό, που δεν ξέρουμε λοιπόν, είναι ότι πολλοί γονείς αναγκάζονται να εκτελούν καθημερινά σχολικό ωράριο μαζί με τα παιδιά τους, προκειμένου να διασφαλίζουν ότι θα τηρούνται οι “υποχρεώσεις” που σχετίζονται με τον παιδικό διαβήτη, καθώς πολλά σχολεία, ακόμα και στην Αλεξανδρούπολη δεν διαθέτουν σχολική/ό νοσηλέυτρια/ή. Κατά καιρούς, οι διαμαρτυρίες είναι έντονες, όμως το αποτέλεσμα παραμένει προβληματικό και οι θέσεις δεν καλύπτονται επαρκώς, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί γονείς αναγκάζονται να τροποποιούν το ημερήσιο πρόγραμμά τους, ώστε να ταιριάζει με αυτό του σχολείου!
Επομένως, αν πρέπει να υπάρχει ένα νόημα στη φετινή “παγκόσμια ημέρα διαβήτη”, αυτό ας είναι να πηγαίνουν ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ με ασφάλεια και μέριμνα του κατ’ επίφαση κοινωνικού κράτους, που εξαντλεί την ευαισθησία του σε καμπάνιες άνευ νοήματος και κενές περιεχομένου.