Έγινε τελικά η προ ημερών ανακοινωθείσα συγκέντρωση διαμαρτυρίας (και μηχανοκίνητη πορεία) διαμαρτυρίας με θέμα την ένταση του μεταναστευτικού ζητήματος στον Έβρο και ειδικότερα τα αυξανόμενα περιστατικά επικίνδυνης (ή/και θανατηφόρας) οδήγησης διακινητών παράτυπων μεταναστών στην Εγνατία οδό και το επαρχιακό δίκτυο του Έβρου.
Η πρώτη συγκέντρωση έγινε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης όπου με οργάνωση και τάξη τα οχήματα χωροθετήθηκαν προσεκτικά και στις 10.30 η πορεία ξεκίνησε για τις Φέρες, αφού πρώτα διέσχισε την παραλιακή λεωφόρο της Αλεξανδρούπολης και το κέντρο της πόλης.
Ο όγκος των οχημάτων κινήθηκε στο επαρχιακό οδικό δίκτυο (και όχι στην Εγνατία οδό) και έφτασε τις Φέρες, όπου αποκλείστηκε συμβολικά ο περιφερειακός δρόμος της πόλης στο ύψος της εκκλησίας του Αγίου Αλέξανδρου.
Ο αποκλεισμός διήρκησε περίπου 40 λεπτά με κυρίαρχο σύνθημα “δε θέλουμε να ζούμε με φόβο και με τρόμο, ασφάλεια ζητάμε να νιώσουμε στο δρόμο”.
Επί του οδοστρώματος μάλιστα, τοποθετήθηκαν και “καρφιά”, (περίπου) όπως αυτά που ολοένα και περισσότεροι προτείνουν ως λύση προκειμένου για την ανάσχεση των δρομολογίων θανάτου στα οποία επιδίδονται οι δικινητές.
Μελίνα και Δόμνα – Κόρη και μητέρα θυμάτων
Από τις πιο δυνατές στιγμές της διαμαρτυρίας ήταν οι (εκ) δηλώσεις αγανάκτησης δύο γυναικών που έχασαν τους ανθρώπους τους από επικίνδυνη οδήγηση διακινητών σε δύο διαφορετικά σημεία της Εγνατίας οδού. Και στην περίπτωση του πατέρα της Μελίνας και στην περίπτωση του γιου της Δόμνας κάποιος διακινητής οδηγούσε το όχημα του αντίθετα στο ρεύμα.
Και τώρα, τι;
Το ερώτημα βέβαια που πλανάται και μετά από τη συγκέντρωση είναι αν και τι αποτέλεσμα θα φέρει αυτή. Το μεταναστευτικό ζήτημα, προφανώς δεν εμφανίστηκε τώρα στον Έβρο, όμως πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παρέκει, καθώς αυξάνονται συνεχώς τα περιστατικά επικίνδυνης οδήγησης που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των ίδιων των οδηγών, των διακινούμενων, αλλά και ανυποψίαστων οδηγών εκ των οποίων δύο είναι ήδη νεκροί.
Το θέμα έχει αποτελέσει αντικείμενο σύσκεψης μεταξύ ορισμένων θεσμικών και μάλιστα δύο φορές, ωστόσο δεν έχει φανεί κάποιο αποτέλεσμα. Αν και η αστυνόμευση αυξήθηκε σημαντικά στους κόμβους της Εγνατίας οδού, η επικίνδυνη οδήγηση δεν έπαψε και τα περιστατικά επικίνδυνης οδήγησης παραμένουν αυξημένα. Άρα και ο κίνδυνος, υπαρκτός.
Όσο για τη διαμαρτυρία καθαυτή, χαρακτηρίστηκε ως “πρώτο στάδιο” γι’ αυτό και επιλέχθηκε ο αποκλεισμός στο ύψος των Φερών και όχι κατάληψη της εγνατίας οδού ή των διοδίων του Αρδανίου. Η οδηγία, άλλωστε, ήταν η επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη να γίνει πάλι μέσω του επαρχιακού οδικού δικτύου.
Ωστόσο υπήρξαν ορισμένοι (όχι λίγοι) που αποφάσισαν και προέβησαν σε διαμαρτυρία και στα διόδια του Αρδανίου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να κινηθούν εκτός του κύριου όγκου της διαμαρτυρίας.