Η Άννα Ιβάνκοβα ήταν μία τρανς γυναίκα 46 ετών, προσφύγισσα από την Κούβα που ζούσε στην Αθήνα και εργαζόταν ως performer στο club Κούκλες και περιστασιακά ως σεξεργάτρια. Ήταν πολύ ταλαντούχα η Anna κι αυτό δεν γράφεται εδώ επειδή το “λέει το facebook”, αλλά επειδή ο γράφων είχε την τύχη να παρακολουθήσει νούμερα της στις Κούκλες. Κάποιος έγραψε στο facebook της ότι στην Κούβα ήταν χορεύτρια και χορογράφος και όσοι/ες την είχαμε δει στη σκηνή, δεν δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε.
Η Anna δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας στο σπίτι της στην Αθήνα, στη συνοικία Άγιος Παντελεήμονας. Κατακρεουργήθηκε για την ακρίβεια και μάλιστα το ιατροδικαστικό πόρισμα αναφέρει ότι μάλλον πάλεψε και για τη ζωή της καθώς το σπίτι ήταν γεμάτο αίματα, σημάδι ότι προσπάθησε να ξεφύγει από τη μανία του δολοφόνου της. Όμως δεν τα κατάφερε. Και τελικά τη βρήκε νεκρή η σπιτονοικοκυρά της, πηγαίνοντας να εισπράξει το νοίκι.
Η δολοφονία της Anna άνοιξε πολλά κεφάλαια συζήτησης στον διαδικτυακό κόσμο της ελληνικής κοινωνίας κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι το κυρίαρχο θα ήταν η άγρια δολοφονία ενός ανθρώπου στο κέντρο της Αθήνας, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αυτό που απασχολεί μεγάλη μερίδα χρηστών του διαδικτύου, είναι το αν η Anna είχε πέος ή/και πλαστικά στήθη και ο εν γένει αυτοπροσδιορισμός της ως γυναίκα. Τον οποίο μάλιστα η Ελληνική Αστυνομία της τον στέρησε καθώς στην τυπική περί του εγκλήματος ανακοίνωση την ανέφερε ως άνδρα. Από αυτή την ανακοίνωση ξεκίνησε και το ντόμινο των posts, αφού τα διαδικτυακά ΜΜΕ την αναπαρήγαγαν αυτολεξεί και διόρθωσαν μόνο όταν ακτιβίστριες και ακτιβιστές ζήτησαν μετ’ επιτάσεως την μετεγγραφή των τίτλων.
Όμως, ήταν ήδη αργά. Η συζήτηση γύρω από το “Τραβέλι” είχε ανάψει για τα καλά και δεκάδες χρήστες και χρήστριες έμφορτοι/ες ρατσιστικών συναισθημάτων, τα ξεδίπλωσαν στα πληκτρολόγια τους, προσβάλλοντας τη μνήμη της νεκρής, σπιλώνοντας την υπόληψή της και προκαλώντας αποτροπιασμό σε όλους/ες εμάς τους υπόλοιπους/ες που τα διαβάσαμε φρικωδώς.
Είναι σχεδόν παρανοϊκό το πώς και πόσο εύκολα το αίσθημα του ρατσισμού μπορεί να υπερνικήσει ακόμη και το αίσθημα το φόβου ή και του δέους που (οφείλει να) αισθάνεται ο άνθρωπος μπροστά σε ένα τόσο βίαιο έγκλημα. Είναι απορίας άξιο το πώς ορισμένοι/ες δεν φορούν τα παπούτσια της Anna (ή τα τακούνια της, έστω) και δε νιώθουν το χνώτο ενός φονιά στο σβέρκο τους και αντί να ζητούν τον άμεσο εντοπισμό του, επιχαίρουν επειδή “ένα τραβέλι μείον”.
Λες και το “τραβέλι” τους έτρωγε το ψωμί, ας πούμε. Αγγίζει πλέον τα όρια της δυστοπίας η κατάσταση που διαμορφώνεται και η οποία σε λίγο δεν θα αφορά μόνο τα “τραβέλια”. Θα αφορά κι εμένα κι εσένα και όλους. Και τον οποιονδήποτε ή την οποιαδήποτε αντιβαίνει τη νόρμα των αρρωστημένων μυαλών που δεν διστάζουν να αφαιρέσουν μια ζωή χωρίς κανένα λόγο.
Όμως, πέρα από τα θεωρητικά και τα σχεδόν φιλοσοφικά περί της ισότητας όλων των φύλων και τα σχετικά, υπάρχει κάτι άλλο πιο σημαντικό και κυρίως πιο πρακτικό: αυτό είναι το δελτίο τύπου της ΕΛΑΣ. Αυτό το ανεκδιήγητο κείμενο το οποίο ανέφερε την Anna ως άνδρα. Ενώ δεν ήταν. Κι ακόμη κι αν ο συντάκτης αυτού του κειμένου δεν ήθελε να την αναφέρει ως γυναίκα, όφειλε να την αναφέρει ως trans. Όφειλε αν μην διαπράξει την προσβολή της νεκρής και να μην τη δώσει βορά στο ρατσιστικό διαδικτυακό πλήθος.
Πριν από λίγες ημέρες, άκουσα έναν βουλευτή να λέει στο βήμα της Βουλής ότι τα εγκλήματα δεν συντελούνται μόνο διά της πράξεως, αλλά και δια παραλείψεως. Δεν τον άκουσα όμως να καταδικάζει τη συγκεκριμένη παράλειψη που προκάλεσε όλον αυτόν τον ρατσιστικό εσμό. Εγώ δεν είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι η Anna δολοφονήθηκε οπωσδήποτε λόγω της ταυτότητας φύλου της. Μπορεί να ήταν ένα έγκλημα πάθους. Μπορεί ο δράστης να είχε ως κίνητρο τη ληστεία. Μπορεί…μπορεί…χίλια δυο μπορεί.
Είμαι όμως από εκείνους που είμαστε εξοργισμένοι με αυτούς τους χειρισμούς των θεσμικών οργάνων της συντεταγμένης πολιτείας που ο χαρακτηρισμός “λανθασμένοι” δεν επαρκεί για να τους περιγράψει.
Κι είμαι κι από εκείνους που θα αναγνωρίζουν σε όλους τους ανθρώπους το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού με όποιο διαθέσιμο μέσο – έστω κι αν αυτό το μέσο είναι ένα κείμενο σε ένα τοπικό site, που για τους περισσότερους/ες εκ των αναγνωστών του δεν “χωράει” αντίστοιχες δημοσιεύσεις. Χωράει και παρά-χωράει, έχω να πω. Και τις χωράει γιατί είναι περισσότερο από δεδομένο ότι ορισμένοι εκ των αναγνωστών/τριών του έγραψαν σε σχόλια “ένα τραβέλι μείον” ή έστω καρδούλωσαν αντίστοιχα σχόλια. Επομένως, ναι, το site είναι τοπικό, προφανώς, αλλά όπως το αναγνωστικό του κοινό μπορεί να υπερβαίνει την εντοπιότητα κατά το δοκούν, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο μπορεί να την υπερβαίνει και η θεματολογία του.
Και κάτι ακόμα: η νεκρή Anna δεν είναι ένα τραβέλι μείον. Δεν είναι καν τραβέλι. Είναι μια αγρίως δολοφονημένη γυναίκα και πολύ πριν φτάσουμε στα γεννητικά της όργανα οφείλουμε να αναρωτηθούμε ποιος και γιατί τη σκότωσε. Και να απαιτήσουμε τον εντοπισμό και την τιμωρία του.