Το ότι στη Θράκη διαβιεί μία κοινότητα ανθρώπων που ασπάζονται τη μουσουλμανική θρησκεία, είναι γνωστό σε όλους. Όπως επίσης, είναι γνωστό ότι γεωγραφικά η πληθυσμιακή αυτή ομάδα εδράζεται στα ορεινά των νομών Ροδόπης και Ξάνθης και εν πολλοίς τα μέλη της ομάδας ανήκουν σε μεσαία ή χαμηλά οικονομικά στρώματα και αντίστοιχο μορφωτικό επίπεδο.
Πρόκειται για ανθρώπους που απασχολούνται κυρίως στον πρωτογενή τομέα και μεγάλη μερίδα αυτών ακολουθεί το μουσουλμανικό τυπικό στο συνολικό ζην, εκδηλώνοντας έτσι την προσήλωσή τους στην εν λόγω θρησκεία.
Η πληθυσμιακή αυτή ομάδα – που αριθμεί αρκετές χιλιάδες μέλη- είναι χαρακτηρισμένη από τη Συνθήκη της Λωζάνης ως “θρησκευτική”, αν και διαχρονικά (από το 1922 και εντεύθεν) της αποδίδονται και εθνοτικά χαρακτηριστικά – ενίοτε και σκόπιμα – με αποτέλεσμα να αποκαλείται από συγκεκριμένους κύκλους ως “τουρκική”. Αν και δεν είναι. Βέβαια, ορισμένα από τα μέλη της, κάνοντας χρήση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης προσδιορίζονται είτε ως Τούρκοι, είτε ως “αδερφοί” Τούρκων πολιτικών που από καιρού εις καιρόν επισκέπτονται τη Θράκη και το εν λειτουργία Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής.
Ωστόσο, αυτή η πληθυσμιακή ομάδα – η θρησκευτική μειονότητα της Θράκης- έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, μετατρέπεται σε “εκλογική μειονότητα” και τίθεται στο μέσον μιας διελκυστίνδας τα άκρα της οποίας κρατούν τα εκάστοτε ‘μεγάλα’ κόμματα.
Και για να πάμε στο προκείμενο: στις εκλογές τις 21ης Μαΐου τα μέλη της μειονότητας της Θράκης στη Ροδόπη επέλεξαν και εξέλεξαν βουλευτή τον Φερχάτ Οζγκιούρ με πάνω από 12.000 σταυρούς και μεγάλη απόσταση από τον επόμενό του. Αυτή η επιλογή είχε ως αποτέλεσμα να βαφτεί “ροζ” ο νομός Ροδόπης στον εκλογικό χάρτη της 21ης Μαΐου συνιστώντας μια “παραφωνία” στο συνολικό μπλε.
Κατά μία εκδοχή – την οποία ο γράφων δεν μπορεί ούτε να διαψεύσει, αλλά ούτε και να επιβεβαιώσει- το ροδοπίτικο “ροζ” δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε προϊόν ελεύθερης βούλησης, αλλά συνέβη επί σκοπού και τη συνεργία του Τουρκικού Προξενείου. Και αυτή την άποψη κόμισε στο δημόσιο διάλογο και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέγοντας ότι “το τουρκικό προξενείο έκανε προεκλογική εκστρατεία υπερ δύο υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ”, χωρίς ωστόσο να προσκομίσει κάποιο αποδεικτικό του ισχυρισμού του. Αντ’ αυτού κρίθηκε δέον από τους ιθύνοντες νόες του προεκλογικού σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας να έρθει στη Ροδόπη η Ντόρα Μπακογιάννη και να απειλήσει ευθέως τους μειονοτικούς ότι εάν το κόμμα της δεν κατακτήσει την (συλλήβδην) πρωτιά, “θα περάσετε δύσκολα”.
Ούτε κι αυτή επιχειρηματολόγησε επί του ισχυρισμού της και ως εκ τούτου αυτός αποκτά χαρακτηριστικά εκβιασμού.
Όμως, ούτε και ο Νίκος Φίλης καταδίκασε τις δηλώσεις του συνυποψηφίου του Φερχάτ Οζγκιούρ στο πρακτορείο anadolu ότι η μειονότητα της Θράκης είναι “τουρκική”.
Το ΠΑΣΟΚ διά του Ιλχάν Αχμέτ κρατά μια απόσταση (ασφαλείας, ίσως;) και τα λοιπά κόμματα περνούν και δεν ακουμπούν.
Κι έτσι, το ερώτημα παραμένει και πλανάται από κάλπη σε κάλπη: Ποια χαρακτηριστικά ορίζουν και προσδιορίζουν αυτή τη μειονότητα; Η θρησκευτική συνείδηση, η εθνική συνείδηση, η διεθνώς αναγνωρισμένη Συνθήκη της Λωζάνης ή εκλογική δυναμική; Κύριος οίδε.