Σαν σήμερα (19/05) το 2015 πεθαίνει η τραβεστί* Αλόμα ή κατά κόσμον Μπάμπης Ταμουτζίδης. Για τους μη γνωρίζοντες και τις μη γνωρίζουσες, η Αλόμα υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα, που με τη δράση της σφράγισε τους κοινωνικούς αγώνες των (τότε) τραβεστί για αναγνώριση και αποδοχή στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη δεκαετία του 1980.
Η δράση της με αριστοτελικούς όρους υπήρξε βαθιά πολιτική. Παρά τα όσα της καταλογίζουν – δίκαια ή άδικα- η Αλόμα επέδειξε μεγάλη αγωνιστικότητα και πάλεψε με σθένος για τα δικαιώματα των τρανς ανθρώπων, που στην περίοδο της ακμής της αποκαλούνταν (και αυτοπροσδιορίζονταν) ακόμα ως “τραβεστί”.
Ανάμεσα στα πολλά που έκανε η Αλόμα τα χρόνια εκείνα ήταν και τα περίφημα καλλιστεία τραβεστί με συμμετοχή τρανς γυναικών από όλη την Ελλάδα και μάλιστα αυτά τα πάρτυ είχαν και έναν περιοδεύοντα χαρακτήρα, αφού φιλοξενούνταν σε διάφορα σημεία της χώρας. Σήμερα, με αφορμή ένα αφιερωματικό δημοσίευμα στη μνήμη της, βρήκα μια φωτογραφία (αυτή που χρησιμοποιείται ως κεντρική φωτό στο παρόν κείμενο) από ένα τέτοιο πάρτυ που είχε διοργανωθεί στα 80s στη Disco Swing της Ξυλαγανής! Ναι, της Ξυλαγανής – αυτής της μικρής πολίχνης στις παράλιες παρυφές του Νομού Ροδόπης, εδώ στη Θράκη.
Δεν μπορώ να ξέρω αν το πάρτυ αυτό είχε φάει “κράξιμο”. Κρίνοντας από τη φωτογραφία όμως, οι κοπέλες είναι πλαισιωμένες από κόσμο που παρακολουθεί το show, πράγμα που σημαίνει ότι αν μη τι άλλο το πάρτυ αυτό ήταν αποδεκτό.
Και σχεδόν αναπόφευκτα διερωτώμαι: αν ένα αντίστοιχο πάρτυ διοργανωνόταν σήμερα εδώ στη Θράκη, θα είχε την ίδια αποδοχή; Είμαστε σίγουροι ότι δεν θα υπήρχαν έξω από το χώρο του καταστήματος “κινητοποιήσεις” αναθέματος και χιλιάδες “καταδικαστικά” posts στα social media; Είναι πολλές οι πιθανότητες ένα τέτοιο πάρτυ να είχε παρακινήσει εκδηλώσεις αντίδρασης έως και κινηματικού χαρακτήρα ώστε να προφυλαχθούν τα άγια, ιερά και όσια ήθη και έθιμα της ελληνικής κοινωνίας. Και κάπου απ’ εξω μια Σαλώμη (ή και περισσότερες) να ζητάει κεφαλές (ή και καούκες) επί πίνακι.
Αν το καλοσκεφτούμε η δεκαετία του 80 απέχει από μας περίπου 40 χρόνια. Και μπορεί από τότε έως σήμερα οι τρανς – τραβεστί τότε- να έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα πάνω στα τακούνια τους και με προορισμό την αποδοχή τους από τις κοινωνίες, όμως οι ίδιες οι κοινωνίες πόσες τρικλοποδιές έχουν βάλει και συνεχίζουν να βάζουν;
Δεν μπορώ να γενικολογήσω λέγοντας ότι τα 80s ήταν μια περίοδος περισσότερο ανεκτική και πιο “ελεύθερη” κοινωνικά, καθώς μου λείπει η βιωματική εμπειρία απόδειξης του ενδεχόμενου ισχυρισμού μου. Όμως, η ενεστώσα συγκυρία σίγουρα υπολείπεται ανεκτικότητας. Όχι μόνο απέναντι στους τρανς ανθρώπους. Η ενεστώσα συγκυρία στερείται ανεκτικότητας σε ο,τιδήποτε μπορεί να μην συνάδει με τη νόρμα ορισμένων που εκφράζουν την αντίθεσή τους με περίσσια ιταμότητα, ενίοτε επιθετικότητα και δυστυχώς όχι και τόσο σπάνια με πράξεις που έχουν ποινικώς κολάσιμο χαρακτήρα.
Αυτή η αγριότητα δεν είναι αίσιος οιωνός πάντως. Ακόμα κι αν δεν δημιουργήθηκε τώρα, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι είναι κληροδότημα των 80s, σαράντα χρόνια είναι υπέρ το δέον αρκετά για να είχε εξαλειφθεί. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι κληροδότημα. Είναι γέννημα – θρέμμα της τελευταίας 15ετίας και εν πολλοίς ευθύνεται γι’ αυτό το πολιτικό σύστημα και προσωπικό που άφησε κενές θέσεις προς κατάληψη από καιροσκόπους πολιτικάντηδες που προσπαθούν να επιβάλλουν και να επιβληθούν στο όνομα ψευδεπίγραφων ιδεωδών και ιδανικών.
Την Κυριακή θα πάμε να ψηφίσουμε ή έστω έχουμε αυτή την επιλογή. Κι ίσως τώρα να σκεφτείς πώς συνδέονται οι τραβεστί με τις κάλπες και δεν σε αδικώ. Και θα σου απαντήσω ότι τίποτα δεν είναι αυθύπαρκτο και όλα συνδέονται μεταξύ τους σε αυτό που τελικά αποκαλούμε “κόσμο” μας, γιατί ο δρόμος από το χθες ως το σήμερα δεν περπατήθηκε μόνο με το τακούνι της τραβεστί, ούτε μόνο με τη γόβα της εκλεγμένης. Περπατήθηκε με όλα τα παπούτσια, αλλά τώρα ίσως είναι η ώρα να να κάνουμε στην άκρη τις μπότες και τις αρβύλες (καλογυαλισμένες και μη) γιατί πρέπει κάποτε να μην ανεχόμαστε να μας πατούν.
Ο Άλκης Αλκαίος έχει γράψει στο Κιφ του: “στον ώμο το δισάκι μου σε σας ξαναγυρνώ, φωτιά, νερό, αέρα μου και χώμα / Δεν βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό, δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα”.
Την Κυριακή παίζεται σίγουρα μια παρτίδα. Και πρέπει να παιχτεί χωρίς πλειστηριασμούς.
* ο όρος τραβεστί σήμερα έχει πλέον περιθωριοποιηθεί καθώς έχει χαρακτηριστεί προσβλητικός για τους τρανς ανθρώπους
κεντρική photo: Lifo.gr