“Αρνί ή κατσίκι;” είναι το πιο δημοφιλές debate σε κάθε Πάσχα, αναφορικά πάντα φυσικά με το τι είδους ζώο θα θυσιαστεί για το πασχαλινό τσιμπούσι κάθε οικογένειας / παρέας.

“Σωστή” απάντηση δεν υπάρχει στο δίλημμα αυτό καθώς η επιλογή είναι καθαρά θέμα γούστου και αντίδρασης των γευστικών καλύκων ενός εκάστου στο είδος του κρέατος που μαγειρεύεται / ψήνεται/ σουβλίζεται την συγκεκριμένη ημέρα. Κι ενώ παλιότερα η απόφαση αυτή λαμβανόταν μετά από μικρά γκάλοπς μεταξύ των υποψήφιων συνδαιτημόνων, όσο περνούν τα χρόνια και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κυριεύουν την καθημερινότητά μας, η συζήτηση ανοίγει συνεχώς περισσότερο.

Κι αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό, αν δεν υπήρχε η συνοδή οπτικοποίηση αυτής της συζήτησης, που πλέον αγγίζει τα όρια του cringe. Ναι, είτε είσαι κρεατοφάγος, είτε όχι, η θέαση ενός άρτι σφαγιασθέντος ζώου παραμένει cringe – ακόμη και για εκείνους που αδημονούν να το δουν στον φούρνο με πατάτες.

Όλες αυτές τις ημέρες, όσοι έχουμε έστω και στοιχειώδη σχέση με τα ΜΚΔ, μπορούμε να γράψουμε έως και πρόχειρο διαγώνισμα για την ανατομία του οβελία, τον οποίο έχουμε δει κρεμασμένο σε τσιγκέλι, ξαπλωμένο μπρούμυτα, ξαπλωμένο ανάσκελα, δεμένο χειροπόδαρα και σουβλισμένο και φυσικά μαγειρεμένο (με όποιον τρόπο επιθυμεί ο καθένας/μια).

Κι εδώ τίθεται το μείζον ερώτημα, που όμως πρέπει να πάρει σαφή απάντηση: Πόσο cool είναι όλες αυτές οι εικόνες με τα σφαγιασμένο ζώα που μοστράρονται επιδεικτικά στα timelines μας και στην πλειοψηφία τους συμπεριλαμβάνουν και τον σφαγέα του ζώου; Κι αν ο σφαγέας είναι επαγγελματίας του είδους, πάει καλά και η εικόνα μπορεί να λογιστεί σαν τύπου διαφήμιση (με δεδομένο ότι ο εκδοροσφαγέας είναι επίσημο επάγγελμα, που προϋποθέτει μάλιστα και σχετική σπουδή).

Αν όμως ο σφαγέας είναι “ερασιτέχνης”, ποιο το νόημα να ποζάρει περιχαρής δίπλα, πάνω, κοντά ή μπροστά από το ζώο που μόλις έχει ξεντεριάσει; Κι αν όχι cringe, αυτή η εικόνα, τί είναι;

Σίγουρα είναι βίαιη. Η σφαγή από μόνη της είναι μία βίαιη διαδικασία, που ΟΚ, όταν γίνεται οργανωμένα, “πατάει” και σε κάποιους κανόνες που -θεωρητικά, έστω- καθιστούν τον θάνατο του ζώου λιγότερο επαχθή. Όταν όμως, γίνεται “στο γόνατο”; Εκεί…τι φάση;

Και εν τέλει, υπάρχει αλήθεια κάποιος σκοπός τον οποίο εξυπηρετούν όλες αυτές οι εικόνες των κατακρεουργημένων ζυγουρίων, γιδών, προβατίνων; Πιθανώς να υπάρχει και απλά ο γράφων να μην τον κατανοεί. Ωστόσο δεν είναι δυσνόητο ότι όλη αυτή η φωτογραφημένη βία με το πασχαλινό αμπαλάζ είναι τουλάχιστον ενοχλητική. Και ίσως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά πριν από κάθε ανάλογη ανάρτηση. Δεν θα γίνει πιο νόστιμο το αρνί αν εκτός από το τσιγκέλι, το “κρεμάσουμε” και στο προφίλ μας. Κι ούτε θα μεγαλώσει κανενός το γόητρο, αν οι διαδικτυακοί του ακόλουθοι τον γεμίσουν καρδούλες επειδή έσφαξε ένα ζώο.

Κι όλα αυτά, χωρίς κανένα ανάθεμα προς την κρεοφαγία. Το μόνο “ανάθεμα” είναι προς όλη αυτή την επίδειξη βίας, που γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα και το μόνο που κάνει είναι να ασχημεύει τα χρονολόγια.

Ή μήπως όχι;