Εντονότατη κριτική έχει προκαλέσει στους/στις χρήστες/τριες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης η προβολή της εκπομπής “Πρωταγωνιστές” του Σταύρου Θεοδωράκη, με καλεσμένο τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και θέμα την τραγωδία των Τεμπών.
Ο πρώην επικεφαλής του Ποταμιού, που επανήλθε στις δημοσιογραφικές επάλξεις μετά την αυτοκαταστροφή του κόμματος του, διαφήμιζε την εν λόγω εκπομπή σχεδόν παραπλανητικά: στο τρέηλερ που “έπαιζε” στον τηλεοπτικό και τον ιντερνετικό “αέρα” διατεινόταν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα απαντούσε στα ερωτήματα που επιζώντων του δυστυχήματος, θα μιλούσε για τις ευθύνες των πολιτικών και θα έκανε την αυτοκριτική του.
Και, τι έγινε τελικά από όλα αυτά; “Τίποτα” είναι η απάντηση. Η εκπομπή που προβλήθηκε δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια προσωπογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη με φόντο την τραγωδία των Τεμπών. Δεν έδωσε καμία επί της ουσίας απάντηση σε ερωτήματα επιζώντων, δεν έκανε καμία αυτοκριτική και κυρίως αυτό που έκανε ήταν η μια προεκλογική διαφήμιση των πολιτικών και κομματικών του θέσεων. Το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα κακό – απεναντίας είναι θεμιτό υπό την αυστηρή προϋπόθεση όμως ότι γίνεται εντός του σωστού πλαισίου.
Όταν , όμως, γίνεται με φόντο 57 νεκρούς και εκατοντάδες ψυχικά λαβωμένους ανθρώπους, τότε συνιστά ύβρι. Φυσικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως κάθε πολιτικός αρχηγός (ή σκέτο πολιτικός) έχει το δικαίωμα να διαφημίζει την πολιτική και κομματική του πραμάτεια, ενόψει μάλιστα και των επερχόμενων εκλογών. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κομπάρσους νεκρούς και βαρυπερνθούντες ανθρώπους στην πολιτική του παράτα και την άγρα των ψήφων του.
Και, δεν θα λέγαμε τα ίδια αν όλα αυτά που είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα είχε πει είτε μέσα από τα προσωπικά του κανάλια (ΜΚΔ), είτε αν τα είχε πει σε μία συνέντευξη που θα είχε τον τίτλο “Ο πρωθυπουργός μιλάει εφ’ όλης της ύλης”.
Σε μία συνέντευξη/εκπομπή, όπου το πρόταγμα είναι η σιδηροδρομική τραγωδία, κανείς δεν δικαιούται να μιλάει για άλλο θέμα πλην του προφανούς. Όχι, δεν είναι το δυστύχημα η κατάλληλη αφορμή για κριτική σε πολιτικούς αντιπάλους, ούτε για “αγκαλιές” σε συνεργάτες, ούτε για μαζικοποίηση της ευθύνης προκειμένου αυτή να μοιάζει μικρότερη. Επιπλέον μια τηλεοπτική εκπομπή δεν είναι τόπος και χρόνος χρονικού προσδιορισμού των εκλογών, διότι όταν αυτό συμβαίνει κινείται επικίνδυνα στα όρια της συνταγματικότητας.
Και τέλος, ο Σταύρος Θεοδωράκης μπορεί ως πολίτης να έχει οποίον πολιτικό και κομματικό προσανατολισμό θεωρεί ότι τον εκφράζει. Ως δημοσιογράφος όμως δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να χρησιμοποιεί ανθρώπινα δάκρυα για να γεμίζει με αυτά κολυμβήθρες του Σιλωάμ.
Κι αν όντως λειτουργούσε κάτι σωστά στη δημοσιογραφική πιάτσα, θα έπρεπε ήδη να έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για το γεγονός ότι άλλη εκπομπή διαφήμισε και άλλη πρόβαλε τελικά. Και όχι, στο προκείμενο δεν “φταίμε όλοι”. Γιατί, είμαστε κι εμείς που απολύτως συνειδητά θα στεκόμαστε πάντα στο πλευρό της Αντιγόνης και ποτέ στου Κρέοντα. Έστω κι αν αυτός ενδύεται ενίοτε τους χιτώνες της επιχειρώντας να υφαρπάξει οίκτο.