Στα τουρκο-συριακά σύνορα χθες, συντελέστηκε μια τραγωδία που όμοια της δεν έχει καταγραφεί τα τελευταία (πολλά) χρόνια ούτε στην Τουρκία, ούτε στη Συρία. Ο διπλός σεισμός της Δευτέρας ισοπέδωσε σχεδόν, τουλάχιστον τρεις μεγάλες πόλεις (δύο τουρκικές και μια συριακή) και οδήγησε στο θάνατο πάνω από 3.000 ανθρώπους. Την ίδια ώρα, ο αριθμός των αγνοούμενων (πολλοί από τους οποίους θα καταλογιστούν τελικά ως νεκροί/ες) είναι απροσδιόριστος, αλλά σίγουρα ανέρχεται σε χιλιάδες.
Πολλές χιλιάδες είναι εν τω μεταξύ και οι άνθρωποι που θα έρθουν αντιμέτωποι με την αστεγία και ό,τι άλλο συνεπάγεται η καταστροφή μιας πόλης από σεισμό.
Κι ενώ, λοιπόν, το μέγεθος της καταστροφής είναι κυριολεκτικά ανυπολόγιστο στη δεδομένη χρονική στιγμή, και το άχθος της τραγωδίας για τους περισσότερους ασήκωτο, υπάρχουν κι εκείνοι/ες που χαίρονται με το συμβάν. Χαίρονται επειδή αφορά Τούρκους.
Εξαιρώ εκείνους/ες που πιστεύουν ότι η εκτεταμένη φυσική καταστροφή έρχεται ως φυσική συνέχεια μιας προφητείας του Αγίου Παϊσίου, αλλά στέκομαι σε κείνους/ες που επιχαίρουν της καταστροφής εκφράζοντας δημόσια κιόλας την πεποίθησή τους ότι αυτό “έπρεπε” να συμβεί στους Τούρκους ή άλλως τη χαρά τους από το ίδιο το συμβάν, πάλι επειδή αυτό αφορά Τούρκους.
Και όλα αυτά, επειδή “Τούρκος καλός, μόνο νεκρός” ή επειδή την ημέρα που έπεσε το ελληνικό πολεμικό αεροσκάφος Phantom-4 “εσύ μαλάκα Ερντογάν, γελούσες”. Που, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι όντως το “μαλάκας” Ερντογάν γελούσε εκείνη την ημέρα, πόσο κτηνώδες μπορεί να είναι το κίνητρο που σε ωθεί να εξισώνεις θανάτους; Υπάρχει θα μου πεις – είναι αντίστοιχο του φαρισαϊκού “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”.
Μόνο που, αυτές οι πεποιθήσεις θα έπρεπε να είχαν εκλείψει προ πολλού. Δεν είναι δυνατόν στο 2023 να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που χαίρεται με εκατόμβες νεκρών, οι οποίοι μάλιστα είναι θύματα της ίδιας τους της μοίρας.
Είναι τουλάχιστον ανόητο, να ζητάς γδικιωμό από έναν ολόκληρο λαό επειδή τυγχάνει αυτός να κυβερνάται από έναν εθνικιστή, ανθέλληνα και σχεδόν μη έχοντα σώας τα φρένας Πρόεδρο, που ακούει στο όνομα Ρετζέπ Ταγή Ερντογάν. Σάμπως, ακόμη κι αν δεχτούμε το θάνατο των χιλιάδων ανθρώπων, ως σπονδή, ποιο είναι το αποτέλεσμα που εντοπίζουμε; Σάμπως έπαψε ο Ρετζέπ να άρχει; Στην καλύτερη περίπτωση θα άρχει επί λιγότερων υπηκόων. Επομένως, τι;
Ποιο λογικό επιχείρημα μπορεί να στηρίξει άποψη αυτή τη θανατερή χαρά; Ποιο άλλο, πέρα ενός κτηνώδους αδιαχείριστου ενστίκτου που εν πολλοίς εδράζεται στο κοινώς (και κακώς) λεγόμενο “Τούρκος καλός, μόνο νεκρός” με το οποίο γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές Ελλήνων και Ελληνίδων;
Όπως κι αν το δει κανείς, τέτοιες εκφράσεις στο δημόσιο λόγο προκαλούν ντροπή και οργή και καταδεικνύουν παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης και υπέρμετρη αλαζονεία. Η οποία – η αλαζονεία – είναι ως γνωστόν ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.