Από το μεσημέρι της Δευτέρας 16/01 ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ κείτεται ενταφιασμένος στο βασιλικό κοιμητήριο του Τατοΐου, πλάι στους γονείς του και άλλα μέλη της πάλαι ποτέ βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας . Νωρίτερα, είχε προηγηθεί η κηδεία του στη Μητρόπολη των Αθηνών, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου – μια κηδεία που δεν έγινε δημοσία δαπάνη, ούτε συνοδεύτηκε από απόδοση τιμών αρχηγού κράτους στον εκλιπόντα, αλλά με απόδοση βασιλικών τιμών από την Εκκλησία.
Στην Αθήνα, για την κηδεία του Κωνσταντίνου, βρέθηκαν μέλη βασιλικών οικογενειών από όλη την Ευρώπη και φυσικά η στενή οικογένεια του εκλιπόντος, ήτοι η σύζυγός του Άννα – Μαρία καθώς και τα παιδιά του, με τους τρεις γιους του να συγκεντρώνουν τα φλας της δημοσιότητας στον υπερθετικό βαθμό (και μάλιστα, χωρίς οι ίδιοι να προσπαθήσουν καθόλου).
Όπως δήλωσαν στα ΜΚΔ δεκάδες χρήστες/τριες οι γιοι του τέως, προκάλεσαν “νοσταλγία” μιας άλλης εποχής και εδώ ακριβώς η κατάσταση γίνεται ανησυχητική.
Τι είδους νοσταγλία δύναται να προκαλέσει η με -fashion όρους- κομψή παρουσία τριών ανδρών, που ο πατέρας τους υπήρξε Βασιλέας των Ελλήνων, έως ότου εξέπεσε του αξιώματος του το 1974 οπόταν και με δημοψήφισμα καταργήθηκε η Βασιλευομένη Δημοκρατία στην Ελλάδα (και συνεκδοχικά έπαψε να υπάρχει το Βασίλειον της Ελλάδος);
Ακόμη και με όρους αστικής ευγένειας, ναι, η παρουσία των υιών Γλύξμπουργκ ήταν αξιοπρεπής, ενώ η θέαση της χήρας Άννας Μαρίας δύνατο να προκαλέσει έως και συγκίνηση ή/και συμπόνοια, δεδομένης της τραγικότητας με την οποία επιφορτίζει ο θάνατος τους οικείους του εκάστοτε εκλιπόντος.
Αυτές οι εικόνες όμως, δεν είναι υποχρεωτικά συνώνυμες με “Αξίες και Αρχές”. Από κανέναν αξιακό κώδικα δεν προκύπτει ότι ένα πρόσωπο που παρίσταται με αξιοπρέπεια σε μία κοινωνική εκδήλωση, εμφορείται υποχρεωτικά από “σεβασμό, σεμνότητα, παράστημα και σοβαρότητα”. Γιατί, αν αντιστρέψουμε το νόμισμα, ποια σοβαρότητα πρεσβεύουν οι παρενδυτικοί τύποι που έλαβαν θέση στην ουρά του μίνι λαϊκού προσκυνήματος στη σορό του Κωνσταντίνου ντυμένοι με ποτούρια, κάπες, μαντήλες φέσια και άλλα χρυσοποίκλιτα φολκλόρ ενδύματα;
Προφανώς, οι Γλύξμπουργκ είναι άξιοι συμπόνοιας λόγω της απώλειας ενός προσώπου που γι’ αυτούς ήταν αγαπητό. Όμως, το πρόσωπο αυτό έφερε και μία πολιτική ιδιότητα – την οποία κατά την δική του άποψη δεν απώλεσε ποτέ, παρά την αλλότρια απόφαση του ελληνικού λαού- η οποία υπερβαίνει τα οικογενειακά εσκαμμένα. Διετέλεσε Βασιλεύς των Ελλήνων και ως τέτοιος (πρέπει να) κρίνεται από όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, σε συνάρτηση πάντα με τις πράξεις του στην περίοδο που κρατούσε το σκήπτρο του.
Οι ημέρες που μεσολάβησαν από τον θάνατο έως την ταφή του, έφεραν στο προσκήνιο -κυρίως το σοσιαλμιντιακό- μια κρίσιμη μάζα νοσταλγών του βασιλικού καθεστώτος στην Ελλάδα και αυτό είναι απορίας άξιο, τουλάχιστον για τον γράφοντα. Τι να είναι άραγε αυτό που καθιστά θελκτική την Βασιλεία ως πολιτειακό σύστημα στην Ελλάδα του 2023; Να είναι ένας υφέρπων ραγιαδισμός κατάλοιπο παρελθόντων αιώνων; Να είναι μία λανθάνουσα έξις στην ιδιότητα του υπήκοου; Να είναι μία αδυναμία οικειοποίησης της ιδιότητας του πολίτη;
Προς προβληματισμό παρατίθενται τα ερωτήματα, αφ’ ενός και αφ’ ετέρου για να ενισχύσουν μία επίσης υπαρκτή απορία του γράφοντος: Τι θα συνέβαινε αν ένας δημοσκόπος – έστω και καιροσκόπος- εξελάμβανε τα προσφάτως τεκταινόμενα ως case study εις τρόπον ώστε να στοιχειοθετήσει επιχειρήματα δημιουργίας ενός κόμματος φιλοβασιλικού προσανατολισμού ή έστω ενός κόμματος με προεξάρχοντα έναν “γόνο”;