Η Εύα δεν είναι (μόνο) αυτό που νομίζεις

Την Εύα Καϊλή τη συνάντησα διά ζώσης μόνο μία φορά. Είχε επισκεφθεί την Αλεξανδρούπολη στο πλαίσιο της προεκλογικής καμπάνιας του (τότε) ΚΙΝΑΛ για τις Ευρωεκλογές του 2019 και η αλήθεια είναι ότι δεν θυμόμουν το περιεχόμενο των δηλώσεων της (μέχρι που βρήκα αυτό). Θυμάμαι όμως ότι πλάσαρε τον εαυτό της με μία αμεσότητα και μία (όχι και τόσο προσποιητή) απλότητα, ζητώντας μάλιστα από μένα και τους συναδέλφους να τη φωνάζουμε σκέτο “Εύα” και όχι “κα Καϊλή”.

Με τη βοήθεια του reminder που έβαλα παραπάνω, θυμήθηκα τη φράση της Εύας ότι “έχουν μείνει εδώ (εν. στο ΚΙΝΑΛ) στελέχη που έχουν αρχές. Αν μη τι άλλο υπάρχει ένα ηθικό πλαίσιο”. Τρία χρόνια μετά και αφού εν τω μεταξύ επανεξελέγη στην Ευρωβουλή, η Εύα Καϊλή αναίρεσε εαυτήν και σήμερα είναι κρατούμενη σε φυλακή των Βρυξελλών με την κατηγορία του χρηματισμού, πιθανόν από την κυβέρνηση του Κατάρ. Το αν η Εύα Καϊλή είναι τελικώς μία διεφθαρμένη πολιτικός μένει να κριθεί από τα δικαστήρια, τα οποία θα εξετάσουν την υπόθεσή της προσεχώς και στα οποία ο δικηγόρος της θα την υπερασπιστεί υποστηρίζοντας ότι είναι αθώα και ότι δεν έχει δωροδοκηθεί.

Όμως, η Εύα Καϊλή δεν είναι μόνο αυτό που νομίζεις. Η Εύα Καϊλή ή η “σκέτο Εύα”, όπως προτιμάει θα μπορούσε να είναι μία ολόκληρη κατηγορία πολιτικών αρρένων τε και θηλέων, που πράττουν ομοιοτρόπως: απεκδύονται, φαινομενικά, την υπερβολική κοσμικότητα της πολιτικής τους θέσης, αλλά εν τέλει τη χρησιμοποιούν τεχνηέντως για να πετύχουν αλλότριους σκοπούς, που απάδουν του λόγου για τον οποίο έχουν εκλεγεί στις πολιτικές τους θέσεις.

Το μοντέλο “Εύα” έχει ως εξής: προσηνής, ευπροσήγορη (ή και όχι), όμορφη άρα οικεία, σχεδόν απολιτίκ πλην των πολύ πιασάρικων θεμάτων (βλ. Συμφωνία Πρεσπών, την οποία πολέμησε μανιωδώς) και κορίτσι της διπλανής πόρτας, που όμως όταν την έκλεινε μετρούσε τραπεζογραμμάτια πληρωτέα άμα τη εμφανίσει. Κοινώς έπαιζε με τα λεφτά.

Δεν συμβαίνει μόνο στην Ευρωβουλή αυτό, όμως. Το μοντέλο “Εύα” υπάρχει και δουλεύει παντού. Από την πιο μικρή κοινότητα και τους “μητροπολιτικούς” Δήμους, μέχρι τα Υπουργεία και -όπως είδαμε- το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν ξέρω αν το μοντέλο “Εύα” δημιούργησε το κοινό του ή το αντίστροφο. Σίγουρα όμως η ανάγκη του εκλογικού σώματος να πιστεύει σε “Εύες” είναι υπάρκτη ή τουλάχιστον υπήρξε. Και επειδή οι εκλογές είναι μπροστά και μάλιστα σε όλες τις μπάντες, καλό είναι να μη δούμε την Εύα μόνο ως μία διεφθαρμένη πολιτικό που πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη, αλλά ως “φαινόμενο” και κακοτοπιά που πρέπει να αποφύγουμε.

Καμία “Εύα” δεν υπάρχει αν η ύπαρξη της δεν νομιμοποιηθεί διά της ψήφου, όσα μήλα κι αν κρατάει. Ο στόχος λοιπόν είναι να μην δαγκώσουμε το μήλο. Ναι, είναι νόστιμο και τραβηχτικό το μήλο, αλλά κάποτε πρέπει – ως κοινωνία – να δικαιώσουμε και τον έρμο τον Αδάμ, που έπεσε θύμα της σκευωρίας της Εύας και του Φιδιού. Κι αυτό το τελευταίο ας το κρατήσουμε κατά νου: Όλες οι Εύες, αρσενικές και θηλυκές πάντα έχουν πίσω τους ένα φίδι – που δεν είναι απαραίτητα κακό. Τις περισσότερες φορές η Εύα και το φίδι είναι φίλοι. Για την ακρίβεια, είναι κολλεγιά. Ώρα είναι να μείνουν οι δυο τους.