Ο Χρήστος Πιρπιρής είναι ένας Εβρίτης επιχειρηματίας που ζει στην Αθήνα και έχει αναπτύξει την δραστηριότητα του στην εμπορία νωπών και κατεψυγμένων κρεάτων. Κατάγεται από τη Λυκόφη του Δήμου Σουφλίου και έζησε για πολλά χρόνια με την πατρική του οικογένεια στην Άνθεια του Δήμου Αλεξανδρούπολης ενώ ο πατέρας του ήταν εφημέριος στον Ι.Ν. του Αγίου Νεκταρίου έως το 1989.

Πριν από μερικές ημέρες στην Αθήνα, η εταιρία Χρήστος Πιρπιρής ΕΠΕ γιόρτασε 50 χρόνια λειτουργίας και στην επετειακή εκδήλωση παραβρέθηκαν πολλοί Έβριτες φέροντες θεσμικές ιδιότητες ή και όχι. Πέρα από την επιτυχημένη εμπορική του δραστηριότητα όμως, ο Χρήστος Πιρπιρής εδώ και πολλά χρόνια έχει αναπτύξει σημαντική φιλανθρωπική δράση στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης και όχι μόνο, έχοντας ως ακλώνητο στήριγμα τη σύζυγό του Ζέττα.

Στις 03 Μαΐου 2022 ο Χρήστος και η Ζέττα Πιρπιρή αξιώθηκαν να παραβρεθούν μαζί με τον Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης Άνθιμο στα εγκαίνια του νέου Ιωακείμειου Γηροκομείου της πόλης και να δουν υλοποιημένη τη μεγάλη δωρεά τους στον οίκο ευγηρίας – Ο Χρήστος και η Ζέττα Πιρπιρή είναι οι άνθρωποι που μερίμνησαν για τον πλήρη εξοπλισμό της αίθουσας εκδηλώσεων του Ιδρύματος και για την ολοκλήρωση κάποιων περιφερειακών υποδομών του (στέγαστρα, κλιμακοστάσια κλπ).

Τις ημέρες εκείνες, το ζεύγος Πιρπιρή είχε μιλήσει αποκλειστικά στο “R” και σήμερα ανασύρουμε την έως τώρα ανέκδοτη* συνέντευξή τους μέσω της οποίας συστήνονται τρόπον τινά στο ευρύ κοινό.

“Η βοήθεια όλων των ανθρώπων θα έχει κάποιο καλό αποτέλεσμα. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται για επίδειξη. Παντού υπάρχουν άνθρωποι και όλοι μπορούν να προσφέρουν και πολλοί περισσότερα. Πρώτον να κάνουμε μια διευκρίνιση: Εμείς δεν βοηθήσαμε στην τελειοποίηση του Ιωακείμειου Γηροκομείου. Εμείς αναλάβαμε και κατορθώσαμε να κάνουμε εφικτό να αξιοποιηθεί η αίθουσα εκδηλώσεων και να κατασκευαστούν κάποια πράγματα όπως τα στέγαστρα στο κτίριο και σκάλες και τα λοιπά. Εμείς δεν είμαστε αυτοί που κάναμε το Γηροκομείο. 

Είμαι ευχαριστημένος διότι τέλειωσε αυτό το έργο”, λέει ο Χρήστος Πιρπιρής και δίνει στη σκυτάλη στη Ζέττα, που συμπληρώνει:

“Μέχρι την παραμονή (εν. των εγκαινίων) το βράδι ήμασταν εκεί για την τελευταία πινελιά των λουλουδιών γιατί είναι κι αυτό κάτι που πρέπει να έρθει ο επισκέπτης και να δει ότι ο οικοδεσπότης, που εν προκειμένω είναι ο Άγιος Αλεξανδρουπόλεως, έχει φροντίσει για όλα. Και για τα μεγάλα και για τα μικρά. Όπως έκανε πάντα. Την ημέρα των εγκαινίων το πρωί -αυτή τη στιγμή που σας το λέω νιώθω συγκίνηση- όταν μπήκαμε μέσα στην αίθουσα ήταν ο κόσμος βλέπαμε όψεις χαρούμενες, χωρίς να έχει ξεκινήσει κάτι, χωρίς να έχουν ακούσει κάτι – μόνο που αντίκρυσαν αυτόν το χώρο. Η αγάπη του Δεσπότη γι’ αυτό φαινόταν από αυτά που ήθελε να γίνουν. Και πιστεύω ότι ο σύζυγος μου και εγώ προσπαθήσαμε να κάνουμε και περισσότερα από αυτά που ήθελε. Ένιωσε ότι κάποιος τον στήριζε. Μας το εξομολογήθηκε. Τον στηρίξαμε γιατί έτσι νιώθαμε. Μας το έβγαζε εκείνος αυτό το συναίσθημα. Η συγκίνηση ήταν πάρα πολύ μεγάλη.Εκείνη τη στιγμή, περνούσε από το μυαλό μου μια κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους που έβλεπα να έρχονται οι γέροντες και οι γερόντισσες -που μας περιμέναν και τους είδαμε μετά- έβλεπα πώς θα ήταν αυτή η αίθουσα διαμορφωμένη με τα τραπέζια της με τις καρέκλες της, με το καφεδάκι τους ή μια εκδήλωση, να παρακολουθήσουν μια ταινία, να πιουν έναν καφέ να νιώσουν ότι δεν είναι ασυλοποιημένοι. Αυτό το καλό έχει αυτό το Γηροκομερίο.

Η τιμή από τον Σεβασμιότατο ήταν το κάτι άλλο και δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουμε την αγάπη μας για αυτόν τον άνθρωπο. Και όλους τους συνεργάτες του. 

Ο Δεσπότης δεν ζήτησε ποτέ χρήματα. “Φέρτε τα συνεργεία σας”, “φέρτε τους ανθρώπους σας, πληρώστε τους, εγώ δεν θέλω χρήματα”. Δεν πήρε ποτέ χρήματα στα χέρια του. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πάνε και να πουν “τι θέλετε να κάνουμε Σεβασιμότατε;”. Βέβαια, όσα γίνονται πρέπει να είναι κάτω από την εποπτεία του ιδίου, γιατί δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει εκεί μέσα. Όσοι θέλουν να προσφέρουν κάτι, όταν πάνε και συζητήσουν και πουν “εμείς θέλουμε να κάνουμε αυτό και έχουμε αυτά τα χρήματα” δεν θα τους πει “δώστε μου χρήματα”. Θα πει “κάντε τα”. 

Έχω να σας πω ότι ο προϋπολογισμός του Σεβασμιοτάτου ήταν πολύ μικρότερος από αυτά που τελικά κόστισε. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί χρήματα”.  

Εμείς ζητήσαμε δείγματα και ψάξαμε να βρούμε ωραία πράγματα αξιόλογα και αξιοπρεπή γιατί δεν θα πας να τους πετάξεις ένα γυαλάκι για να πιούνε. Πρέπει να δούνε ότι τους σέβεσαι αυτούς τους ανθρώπους (τους τρόφιμους). 

Θα πρέπει όποιος άνθρωπος μπορεί να προσφέρει. Ακόμη και το ένα ευρώ πιάνει τόπο. Ό,τι μπορεί ο καθένας να δώσει πιάνει τόπο. Και να ξέρουν οι άνθρωποι που προσφέρουν από το υστέρημά τους, είναι πιο σημαντικό από όταν προσφέρουν άνθρωποι που έχουν άνεση”.

“Ένας μπορεί να δώσει δέκα, θα δώσει δέκα. Ένας που μπορεί να δώσει εκατό, θα δώσει εκατό”, συμπληρώνει ο Χρήστος και ο επίλογος της συζήτησης μπαίνει από τη Ζέττα:

“Εγώ κατάγομαι από τη Λαμία και δεν ερχόμουνα πολύ συχνά (στην Αλεξανδρούπολη). Από τότε που έφυγαν οι γονείς μου, δεν επισκέπτομαι πολύ συχνά τη Λαμία. Από τότε που αρχίσαμε να κάνουμε κάποια έργα, και η φιλία που έχουμε με τον Δεσπότη, κάτι με τράβηξε εδώ. 

Η μητέρα μου ήταν εκπαιδευτικός και μας είχε πει ότι τρεις λέξεις είναι πολύ σημαντικές: η συγγνώμη, το ευχαριστώ και το μπράβο. Αν μπορείτε να τις λέτε αυτές τις λέξεις και να τις πιστεύετε είστε οι πιο δυνατοί άνθρωποι. Θέλω να πω στον Σεβασμιότατο και τους συνεργάτες του συγχαρητήρια για όσα κάνουν, μία συγγνώμη αν δεν είδαμε κάτι και δεν το κάναμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ που δέχτηκε από μας αυτή την προσφορά”

*η συνέντευξη παρέμενε ανέκδοτη λόγω απώλειας της ηχογράφησης, που όμως εν τέλει ανακτήθηκε 

κεντρική φωτό: e-evros.gr