Το γύρο της Ελλάδας έκανε πριν από μερικές ημέρες η είδηση της καταδίκης του 31χρονου άνδρα που ανήκει στο μουσουλμανικό πληθυσμό της Αλεξανδρούπολης και στις 05 Δεκεμβρίου 2021 είχε χτυπήσει μέχρι θανάτου την 29χρονη σύζυγο του (και μητέρα των τριών παιδιών του) Τζεβριέ.
Ο δράστης καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Ορεστιάδας, ενώ δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό και όπως δήλωσε η συνήγορος του Ίλια Μαρινάκη, θα ασκήσει έφεση επί της πρωτόδικης απόφασης. Έως τότε όμως, ο δράστης θα συνεχίσει να κρατείται στις φυλακές Νιγρίτας, ως καταδικασθείς πια, ενώ εκεί είχε εκτίσει και την περίοδο της προφυλάκισής του.
Ο θάνατος της 29χρονης κοπέλας είχε προκύψει από ρήξεις ζωτικών οργάνων, που είχαν προκληθεί από τα χτυπήματα που της είχε καταφέρει ο 31χρονος, έχοντας καταναλώσει αλκοόλ, σύμφωνα με τον ισχυρισμό του. Η άτυχη κοπέλα είχε νοσηλευτεί επί τέσσερις ημέρες στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, όμως παρά τις προσπάθειες των γιατρών η κατάστασή της ήταν εξ αρχής μη αναστρέψιμη και το τέλος της προδιαγεγραμμένο.
Αυτό υποστήριξαν στο Δικαστήριο και όσοι εκ των θεραπόντων ιατρών παρέστησαν στη δίκη της Ορεστιάδας, όπως υπογράμμισε η δικηγόρος της οικογένειας της Τζεβριέ, Ανθούλα Ανάσογλου, όμως αυτό δεν ήταν το σημαντικότερο σημείο των δηλώσεων της μετά το πέρας της 9ωρης δίκης.
Το πιο σημαντικό που είπε η δικηγόρος είναι το εξής: “βρέθηκε μάρτυρας (εν. μάρτυρας υπεράσπισης του κατηγορούμενου), που είπε ‘μα εμείς τις δέρνουμε (εν. τις γυναίκες μας)’ και ακούστηκε από την υπεράσπιση ‘ε, καλά ο μαχαλάς έτσι είναι'”. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι το εξής: Δέρνουν όντως τις γυναίκες τους οι άνδρες του μαχαλά (δηλαδή, της μουσουλμανικής συνοικίας της Αλεξανδρούπολης);
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια στο ερώτημα αυτό. Αλλά και κανείς/καμία κάτοικος της Αλεξανδρούπολης δεν δικαιούται να κάνει ότι δεν γνωρίζει πώς τα μέλη της συγκεκριμένης κοινότητας ασπάζονται μία διαφορετική και σχεδόν αναχρονιστική κουλτούρα. Σίγουρα όχι όλα τα μέλη της κοινότητας, αλλά δεν είναι λίγα αυτά που θεωρούν τη θέση της γυναίκας κατώτερης του άνδρα και λειτουργούν με την πεποίθηση αυτή ως δεδομένη. Και αυτό το σημείο είναι που πρέπει να προβληματίσει τις τοπικές αρχές και τους/τις κατοίκους της πρωτεύουσας του Έβρου, που “φιγουράρει” σε πολιτικές ομιλίες στο Κονγκρέσο των ΗΠΑ, αλλά στο έτος 2022 φιλοξενεί ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν έρθει σε επαφή με θεμελιώδεις αρχές και αξίες του σύγχρονου κόσμου, όπως η ισότητα των φύλων και η καταδίκη της βίας σε όλες τις μορφές της.
Κι όσο κι αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε αυτή την πραγματικότητα, αυτή υπάρχει και πρέπει να αλλάξει. Ο θάνατος της Τζεβριέ έσπειρε έναν σπόρο – θυμίζουμε ότι τη σορό της την είχαν συνοδεύσει γυναίκες στο νεκροταφείο, αντιβαίνοντας στο εθιμικό μουσουλμανικό δίκαιο. Και ομοίως οι άνδρες δεν είχαν φέρει αντιρρήσεις, ούτε τις είχαν αποτρέψει από αυτή την ενέργεια. Όμως, αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό. Και ούτε μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να ξυπνήσουν μία μέρα και να είναι “άλλοι” ή “αλλιώς”. Αποτελεί χρέος ημών των υπολοίπων να ασχοληθούμε περισσότερο μαζί τους, να εξαλείψουμε το περιθώριο στο οποίο τους/τις έχουμε θέσει και να τους/τις βοηθήσουμε να κοινωνήσουν την κουλτούρα που θέλει όλους τους ανθρώπους ίσους ανεξαρτήτως φύλου.
Η συζήτηση αυτή μπορεί να γίνει πάρα πολύ μεγάλη και ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που δεν ανοίγει ποτέ. Ό,τι γίνεται “στο μαχαλά” γίνεται εκ των ενόντων – από (λίγους) ανθρώπους που έχουν βγει από τα στενά όρια της κοινότητας και έχουν δει τη λειτουργία άλλων κοινοτήτων που έχουν κάνει περισσότερα βήματα μπροστά. Όμως, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται η λειτουργία μιας κοινότητας “στον αυτόματο”. Πρέπει επιτέλους να υπάρξει οργανωμένη και συστηματική ενασχόληση με αυτούς τους ανθρώπους, ώστε με τον δέοντα σεβασμό στην υπάρχουσα κουλτούρα τους (κυρίως τη θρησκευτική) να τους μεταγγιστεί η ανάγκη της προόδου και της βελτίωσης των συνθηκών της ζωής τους.