Το Σαββατοκύριακο 21 & 22/05 η εικόνα της Αλεξανδρούπολης θύμιζε εποχές προ κόβιντ καθώς οι πληρότητες των ξενοδοχείων άγγιξαν πολύ υψηλά ποσοστά (μετά από δύο και πλέον χρόνια) γεγονός που σε συνδυασμό με τον καλό καιρό, δημιούργησε ένα πολύ όμορφο σκηνικό.
Μέρος αυτού του σκηνικού ήταν φυσικά και το πλήρωμα του αμερικανικού στρατιωτικού πλοίου USS Arlington, το οποίο είχε δέσει στο λιμάνι της πόλης το πρωί του Σαββάτου 21/05. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι εκατοντάδες ναύτες-μέλη του πληρώματος του δεν έχασαν την ευκαιρία να εξερευνήσουν την Αλεξανδρούπολη, να κυκλοφορήσουν στην αγορά, να επισκεφτούν τα καφέ, τα εστιατόρια και τις ταβέρνες της.
Στο περί ον ο λόγος Σαββατοκύριακο, η πόλη φιλοξένησε δύο ιατρικά συνέδρια (με μεγάλο αριθμό συνέδρων), πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις στο κέντρο αλλά και περιφερειακά καθώς και μεγάλο αριθμό επισκεπτών-τουριστών οργανωμένα ή μεμονωμένα.
Από όλα όσα έγιναν όμως σε εκείνο το πρώτο “ευχάριστο” και “ευοίωνο” για το τουριστικό μέλλον της Αλεξανδρούπολης (έστω και το βραχύ), οι περισσότεροι/ες επέλεξαν να εστιάσουν στην “αμερικανική απόβαση” και πλείστα όσα ΜΜΕ δημοσίευσαν ρεπορτάζ με πηχιαίους τίτλος εμπνευσμένους (νοτ), από την γνωστή ελληνική ταινία με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την αείμνηστη Άννα Καλουτά. Το δολάριο, λοιπόν, καλωσορίστηκε δεόντως στην πρωτεύουσα του Έβρου, όμως από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτό είναι το μέλλον που θέλουμε για την πόλη μας;
Δεν είναι άξια περιφρόνησης η οικονομική κίνηση που προκαλούν τα πληρώματα των πλοίων που έρχονται και θα έρθουν στην Αλεξανδρούπολη, προφανώς. Απεναντίας είναι σεβαστή και στους καιρούς που διανύουμε απολύτως απαραίτητη. Αλλά, δεν μπορεί να είναι πρόταγμα.
Δεν είναι η Αλεξανδρούπολη το προσωρινό ξέμπαρκο αλλοδαπών ναυτών που υπηρετούν τις θητείες τους σε πολεμικά πλοία. Συμφωνούμε σε αυτό; Αν ναι, τότε κακώς καταναλώνουμε τίτλους “εμπνευσμένους” όπως “Καλωσήρθε το δολάριο” και “Καλώς τα τα ναυτάκια τα ζουμπουρλόυδικα” και άλλα τέτοια που αν δεν ήταν τραγικά, θα ήταν αστεία.
Αν πάλι, αυτή είναι η επιθυμητή εικόνα για την Αλεξανδρούπολη, πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν μοιραζόμαστε όλοι την ίδια επιθυμία. Γιατί είμαστε και κάποιοι που αναγνωρίζουμε τα αναπτυξιακά οφέλη από όσα συμβαίνουν στο λιμάνι, αλλά δεν πιστεύουμε ότι η Αλεξανδρούπολη πρέπει να γίνει μία υπερμεγέθης Τρούμπα για να χαρακτηρίζεται “αναπτυγμένη”. Διότι, αν το πιστέψουμε αυτό, τότε με μαθηματική ακρίβεια σε λίγα χρόνια δεν θα γελάμε με τις ατάκες τύπου “Ο κήπος είναι ανθηρός”, αλλά μάλλον θα “κλαίμε” σκεπτόμενοι/ες τους στίχους του Αλ. Γαλανού: “Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν / να που δεν ξέρουν τι ‘ναι πόνος και καημός / Πως κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν /πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.