Σήμερα, Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου είναι η ημέρα που (κατά πάσα πιθανότητα) θα γίνει η νεκροτομή στο σώμα της 29χρονης Τζεβριέ, η οποία δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της. Την Κυριακή 05 Δεκεμβρίου την ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Της κατάφερε σημαντικά χτυπήματα στην κοιλιακή χώρα, καταστρέφοντας ουσιαστικά τα εσωτερικά ζωτικά όργανα.
Η άφιξη της στο νοσοκομείο σημαίνει συναγερμό. Γιατροί και νοσηλευτές/τριες τρέχουν να βάλουν στο χειρουργείο τη νεαρή που “έπεσε από τη σκάλα”, αλλά έχει και κορωνοϊό. Επί πολλές ώρες προσπαθούν. Όμως ξέρουν ότι η προσπάθεια μάλλον δεν θα αποδώσει καρπούς. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος της Τζεβριέ. Και την Πέμπτη 08 Δεκεμβρίου η μακάβρια πρόβλεψη επιβεβαιώνεται. Η άτυχη 29χρονη φεύγει από τη ζωή.
Πίσω της αφήνει τρία παιδιά ηλικίας 3, 8 και 10 ετών και το πανελλήνιο συγκλονισμένο. Είναι μόνο 29 ετών και είναι 16η γυναίκα που δολοφονείται από τον σύζυγό της στην Ελλάδα για το 2021. Και, η Αλεξανδρούπολη πενθεί.
Ή κάνει πώς πενθεί. Η Τζεβριέ, βλέπεις, είναι μουσουλμάνα. Ζει/ ζούσε στην οδό Άβαντος – μαζί με τους υπόλοιπους ομόθρησκους της, που από χρόνια έχουν φτιάξει εκεί την κοινότητά τους που αριθμεί περίπου 3000 μέλη. Εκεί παντρεύτηκε, εκεί έκανε τα παιδιά της, εκεί μαρτύρησε, εκεί πέθανε. Στην οδό Άβαντος. Εκεί θα γίνει και ο τάφος της. Στο τέρμα του δρόμου αριστερά, στο νεκροταφείο που στα κεφαλάρια των τάφων δεν έχει σταυρούς, αλλά κυπαρίσσια και τσιτάτα από το Κοράνι.
Και το φάντασμά της ή έστω η σκιά της πλανάται ήδη πάνω από την πόλη. Αυτήν, τη σοκαρισμένη πόλη, που έπεσε από τα σύννεφα και πενθεί το θάνατο μιας 29χρονης γυναίκας. Που για κάποιους είναι “κατσιβέλα”. Που δεν έζησε νιότη. Που δεν έζησε εφηβεία. Στα 17 της ήταν ήδη έγκυος. Στα 18 μητέρα. Και μάλλον ήδη κακοποιημένη. Στα 29 είναι νεκρή.
Η Τζεβριέ ίσως να μην ήξερε γράμματα. Ή να ήξερε τα απολύτως απαραίτητα. Οι περισσότερες συνομήλικες της στην οδό Άβαντος, άλλωστε, δεν ξέρουν. Δεν μπορούν να διαβάσουν, δεν μπορούν να γράψουν, δεν μπορούν να πουν αυτό που θέλουν. Η Τζεβριέ δεν ήταν Ρομά. Ήταν μια Ελληνίδα μουσουλμάνα. Αλλά, δεν είχε τα ίδια προνόμια με τις υπόλοιπες Ελληνίδες – μουσουλμάνες και μη.
Η Τζεβριέ ανήκε σε μια κοινότητα ανθρώπων που δεν είναι εναρμονισμένη με το σήμερα. Σκόπιμα ή όχι, σίγουρα, πάντως, δεν είναι. Κι αν κάτι πρέπει να γίνει στη μνήμη της είναι μία ουσιαστική προσπάθεια εναρμόνισής των ομογάλακτων της με τα δεδομένα του σήμερα.
Πρέπει επιτέλους οι άνθρωποι αυτοί να πάρουν τη βοήθεια που χρειάζονται. Να υπάρξει μία ουσιαστική κοινωνική παρέμβαση και να ενημερωθούν για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Να εξοικειωθούν με έννοιες του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, τον οποίον ναι μεν αποστρέφονται, αλλά επί της ουσίας δεν τους τον έχει συστήσει και κανείς.
Οι γείτονες της Τζεβριέ ζουν σε ένα μεταίχμιο. Και άγονται και φέρονται πότε από δω και πότε από κει. Αλλά σπανίως ωθούνται μπροστά. Και για όσους θεωρούν ότι οι ίδιοι και οι ίδιες είναι άμοιροι ευθυνών, προφανώς και δεν είναι. Φυσικά έχουν κι αυτοί το μερίδιο που τους αναλογεί. Αλλά, πριν (κατα)δικάσουμε εμείς οι υπόλοιποι, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ό,τι πράξαμε τα δέοντα ή/και τα οριζόμενα από τη φράση “Αγαπάτε αλλήλους”;