Όσοι και όσες έχουμε διαχειριστεί έναν καρκίνο άμεσα ή έμμεσα, ξέρουμε ότι η φράση “υποτροπή της βασικής νόσου” δεν είναι τόσο απλή, όσο ακούγεται. Είναι κάτι σαν συναγερμός. Είναι ένας ψευδεπίγραφα κομ ιλ φω τρόπος να ντυθεί πιο όμορφα το θλιβερό άγγελμα της επικείμενης απώλειας. Και δυστυχώς, η σοβαρότητα αυτής της φράσης δεν σταθμίζεται διαφορετικά αναλόγως με το υποκείμενο. Σημαίνει ακριβώς το ίδιο για όλες και για όλους, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση, την πολιτική τους ιδιότητα, την οικονομική τους κατάσταση, την οικονομική τους επιφάνεια.
Η φράση αυτή, που έγινε μεγάλο trend εξαιτίας της -αείμνηστης πια- Φώφης Γεννηματά, είναι συνήθως η αρχή του επιλόγου στη ζωή του ανθρώπου τον οποίο αφορά. Έτσι συνέβη και με την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Δεκατέσσερις μέρες μετά το άγγελμα της υποτροπής, το νήμα της ζωής της κόπηκε. Όμως, αν κάτι αξίζει να δούμε δεν είναι η άκρη του νήματος. Είναι η απόληξή του. Διότι, με το νήμα αυτό η Φώφη Γεννηματά δεν έκανε ένα κουβάρι, αλλά ένα πολύτιμο πλεκτό. Δημιούργησε ένα δίχτυ προστασίας και συμπεριέλαβε κάτω από αυτό γυναίκες και άνδρες που ήρθαν ή είναι αντιμέτωποι/ες με τον καρκίνο και απέδειξε εν τοις πράγμασι ότι η συγκεκριμένη νόσος ανήκει πια στις χρόνιες παθήσεις.
Δεν περιέφερε τον καρκίνο της ζητώντας ελεημοσύνη ή εκβιάζοντας συμπάθεια. Ούτε τον χρησιμοποίησε για να αποκομίσει ψήφους και άλλα τινά. Αντίθετα, “διαφήμισε” όλα τα λάφυρα των νικών που του κατάφερε και τα διέθεσε στο δημόσιο βίο ως απτές αποδείξεις.
Η Φώφη Γεννηματά δεν υπήρξε ρίψασπις. Και γι’ αυτό την ευχαριστούμε.
Έγινε βουλευτής, υπερνομάρχης, υπουργός, αρχηγός κόμματος, πολιτική αντίπαλος την ώρα που ήταν σύζυγος και μάνα υπό το άχθος ενός καρκίνου (ή/και περισσότερων) που κουβαλούσε στα σπλάχνα της για πάνω από δέκα χρόνια.
Φυσικά είναι θλιβερός ο θάνατος της. Φυσικά, το αναπόδραστο μεγιστοποιεί το αίσθημα της λύπης. Όμως η Φώφη απέδειξε με τη στάση της ότι ακόμα κι αυτό, το αναπόδραστο το ίδιο, κουλαντρίζεται τρόπον τινά. Αρκεί να σταθείς με παρρησία απέναντι του. Και γι’ αυτό την ευχαριστούμε.
Και μ’ αυτήν την παρρησία της, άνοιξε έναν δρόμο ο οποίος πρέπει να παραμείνει ανοιχτός πάση θυσία. Άλλωστε, η ίδια η Φώφη θυσίασε τόσα πολλά για να το ανοίξει. Δεν τα γνωρίζω προσωπικά. Όμως δεν μου είναι δύσκολο να τα φανταστώ. Σίγουρα θυσίασε την προσωπική της ξεκούραση για να βγει σε μια ομιλία, την ηρεμία της για να κάνει μια δήλωση, έπνιξε έναν πόνο για να παραστεί στη Βουλή. Ακόμη κι αν κάποιος πει ότι αυτά τα έκανε από αυταρέσκεια, η απάντηση είναι: Και, τι πειράζει αυτό; Η Φώφη Γεννηματά ήθελε να είναι (και) πολιτικός. Κι ο καρκίνος δεν κατάφερε να της κατευνάσει την επιθυμία. Αν αυτό, δεν είναι σημαντικό, τι είναι; Κάποιος άλλος θέλει να είναι δάσκαλος, κάποιος άλλος δικηγόρος, κάποια άλλη κομμώτρια, κάποιος άλλος ναυτικός. Το θέμα δεν είναι το αντικείμενο του “πόθου”. Είναι ο ίδιος ο πόθος – ή έστω η επιθυμία.
Συνελόντι ειπείν, η Φώφη Γεννηματά έκανε πράξη δημοσίως το κοινώς λεγόμενο “όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος”. Και την ευχαριστούμε γι’ αυτό. Γιατί, ακριβώς αυτό πρεπει να κάνουμε όλοι/ες.