Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ανέλαβε τα καθήκοντα της Προέδρου της Δημοκρατίας στις 14 Μαρτίου 2020, έχοντας εκλεγεί στο αξίωμα περίπου δύο μήνες νωρίτερα. Το πρώτο “χαρακτηριστικό” που απέκτησε άμα τη αναλήψη των καθηκόντων της, ήταν αυτό της “πρώτης γυναίκας Προέδρου στην Ελλάδα” και μάλιστα χωρίς όλοι να το χρησιμοποιούν “για καλό”.
Προερχόμενη από το Δικαστικό Σώμα, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου σχεδόν από την αρχή, έδειξε ότι δεν σκοπεύει να περπατήσει την πεπατημένη – ίσως όμως και να μην μπορεί. Γιατί η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν είναι μία πολιτικός όπως όλοι και όλες οι άλλοι/ες. Προϊόντος του χρόνου, η γυναίκα αυτή δείχνε συνεχώς ότι ο δρόμος που θέλει να ακολουθήσει (ενδεχομένως και να δείξει) έχει πολιτικό προσανατολισμό, αλλά κοινωνική στόχευση. Μακάρι να το πετύχει.
Αν αναλύσει κανείς -ή έστω αν διαβάσει με προσοχή τις δηλώσεις της- από την πρόσφατη τριήμερη περιοδεία της στον Έβρο, ψυχογραφεί έναν άνθρωπο που δεν έχει “παραδοσιακά” χαρακτηριστικά πολιτικού. Η κυρία Σακελλαροπούλου δεν έστειλε ‘ηχηρό μήνυμα’ στην Τουρκία από τον άμβωνα του Ι.Ν. του Αγίου Νικολάου στην Αλεξανδρούπολη ανήμερα της επετείου της 14ης Μαΐου. H κυρία Σακελλαροπούλου έστειλε ηχηρό μήνυμα στους Έλληνες προτρέποντας τους εμμέσως πλην σαφώς να εμβολιαστούν, αφού η μάχη που καλείται να δώσει το σύγχρονο ελληνικό έθνος είναι αυτή κατά της πανδημίας του κορωνοϊού.
Η κυρία Σακελλαροπούλου επισκέφθηκε τους γονείς της αγρίως δολοφονημένης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη στο Διδυμότειχο και δεν τους “παρηγόρησε” απλώς. Συντονίστηκε με την αγωνία και τον αγώνα τους και τουίταρε προς την ανάγκη “να συμβάλλουμε όλοι, πολιτεία και κοινωνία, ώστε να εξαλειφθεί το απεχθές φαινόμενο της σεξιστικής βίας”.
Όταν είχε απέναντί της δέκα χορευτές του Πολιτιστικού Συλλόγου Παραδοσιακών Χορών “ο Έβρος” διαπίστωσε την ομορφιά των παραδοσιακών τους φορεσιών μεν, αλλά άδραξε και την ευκαιρία να προτάξει την ανάγκη του εμβολιασμού κατά του covid, αναγνωρίζοντας προφανώς ότι τα σύνολα των ανθρώπων είναι αυτά που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ταυτόχρονα, έδειξε ότι είναι σε θέση να αναγνωρίζει και την προσφορά των “μονάδων” στο σύνολο, εξάροντας την προσφορά της κυρίας Αγγέλας Γιαννακίδου και ορίζοντας την ως παράδειγμα στον αγώνα που (πρέπει να) κάνουμε όλοι μας για τη διάσωση και διάδοση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Το “ηχηρό μήνυμα” το οποίο όλοι περίμεναν από τα χείλη τους, επέλεξε να το στείλει τελικώς στην Τουρκία, αλλά με φόντο τον νεόδμητο φράκτη στον βόρειο Έβρο τονίζοντας ότι η Ελλάδα “δεν δέχεται απαράδεκτες διεκδικήσεις και απειλές από κανέναν” και αναφερόμενη στα γεγονότα του Μαρτίου 2020 στις Καστανιές, έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Περιέγραψε την κρίση ως “εργαλειοποίηση της δυστυχίας κατατρεγμένων ανθρώπων” (από την πλευρά της Τουρκίας), σημειώνοντας ότι φαινόμενα σαν και αυτά δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μόλις ολοκληρώσει το πρώτο από τα πέντε χρονια της θητείας της στο ύψιστο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. Εκούσια ή ακούσια χαράσσει ένα πολιτικό αποτύπωμα που σίγουρα (θα) διαφέρει από όσα ξέρουμε μέχρι τώρα – κι αυτό σημειώνεται χωρίς διάθεση σύγκρισης με προηγούμενους ή μελλοντικούς κατόχους του θώκου. Σημειώνεται απλώς επειδή η πολλαπλώς ευαγγελιζόμενη αλλαγή εξ όλων ημών, συμβαίνει. Απλώς, πρέπει να κάνουμε τον κόπο να την παρατηρήσουμε. Και, η κυρία Σακελλαροπούλου είναι μέρος αυτής. Ευτυχώς.