Ο “Όσκαρ” επιστρέφει για δύο παραστάσεις στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ. Αλεξανδρούπολης

Ο ‘Οσκαρ και η παρέα του συστήθηκαν στο κοινό της Αλεξανδρούπολης στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νίκου Ζερβόπουλου. Η θεατρική ομάδα “η συνάντηση” του Εργαστηρίου Λόγου & Τέχνης της Ι.Μ. Αλεξανδρούπολης, ανέβασε για πρώτη φορά στην πόλη το έργο “ο Όσκαρ και η κυρία με τα Ροζ” ή “Αγαπητέ Θεέ” και τώρα επιστρέφει για ακόμη δύο παραστάσεις στις 22 και 23 Φεβρουαρίου. Το έργο αφηγείται μεν τις τελευταίες μέρες ενός αγοριού που πάσχει από καρκίνο, όμως το πρίσμα του θανάτου εδώ χρησιμοποιείται ως καλειδοσκόπιο για να προβάλει στον θεατή τις ομορφιές της ύπαρξης. Συγγραφέας του έργου είναι ο Έρικ Εμάνουελ Σμιτ, ενώ ο τίτλος “Αγαπητέ Θεέ” αποδόθηκε από τον Αχιλλέα Κυριακίδη που έκανε τη μετάφραση στα ελληνικά. Την διασκευή-προσαρμογή σε θεατρικό έργο έκαναν οι:  Ελένη Κανακίδου, Σίσσυ Βουγιούκα και Φένια Παρδαλίδου.

Οι αληθινοί χαρακτήρες του έργου, το χιούμορ, η αγνότητα της παιδικής σκέψης, η παιδική αφέλεια και ο αυτοσαρκασμός , καθώς και το γεγονός ότι ο Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ εστιάζει στις σχέσεις του μικρού ήρωα (του Όσκαρ) με τους συνανθρώπους του μέσω της βελτίωσης των οποίων θα κατορθώσει να διαχειριστεί την κατάστασή του, όλα αυτά καθιστούν το έργο αυτό πρωτότυπο και ανατρεπτικό. Η επιτυχία του συγγραφέα έγκειται στο ότι παρά το δυσάρεστο εκ πρώτης όψεως θέμα του έργου του, κατορθώνει να περάσει μηνύματα ανθρωπισμού, αισιοδοξίας, ελπίδας, πάλης για τη ζωή, και κυρίως αγώνα για επικράτηση της αξιοπρέπειας.

Ο Όσκαρ είναι ένα 10χρονο αγόρι που πάσχει από καρκίνο και ζει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο. Η κυρία με τα Ροζ είναι μία από τις εθελόντριες που φροντίζουν τα παιδιά και αναλαμβάνει τη φροντίδα του Όσκαρ μέχρι το τέλος.

Μέσα από όλες τις ιστορίες που σκαρφίζεται για να τον πείσει να μην παραιτηθεί, η κυρία με τα Ροζ καταφέρνει να «ενηλικιώσει» τον Όσκαρ, να του συστήσει όσο καλύτερα μπορεί τη ζωή που δεν θα ζήσει και να του δείξει το πρόσωπο της Ελπίδας. Αυτό, φυσικά δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του Θεού, τον οποίο ο Όσκαρ δεν γνώριζε πριν του τον συστήσει η κυρία με τα Ροζ, αλλά εν τέλει καταφέρνει ακόμη και να επικοινωνήσει μαζί του.

Βέβαια, με πολλή προσπάθεια, η κυρία με τα Ροζ -που πάντα κρατάει χώρο στην ψυχή της για το πένθος της απώλειας- καταφέρνει και μια μεγάλη υπέρβαση: καταφέρνει να απαλλαχθεί από την ανθρώπινη φύση της και να μην αντιμετωπίζει τον Όσκαρ σαν να είναι η «αρρώστια» του. Η συνήθης «πρακτική» θέλει τους φροντιστές να αφαιρούν την ανθρώπινη υπόσταση των ασθενών που φροντίζουν και παρά το ότι αυτό είναι «ανθρώπινο», είναι λάθος. Έτσι ο Όσκαρ βλέπει απέναντι του μία γυναίκα που τον αντιμετωπίζει σαν άνθρωπο που εξελίσσεται μέσα από οσα του μαθαίνει και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που της έχει τόσο μεγάλη αδυναμία.

Οι διάλογοι τους αποτελούν τελικά μία ομφαλοσκόπηση της ίδιας της ύπαρξης από την αρχή μέχρι το τέλος της και ενώ ο συγγραφέας τοποθετεί στη θέση του τραγικού ήρωα τον Όσκαρ, η πλοκή της ιστορίας -και εν τέλει της ζωής- τον βάζει να τη μοιράζεται με την κυρία με τα Ροζ.

Ο Όσκαρ οδεύει τελικά προς τον θάνατό του, απαλλαγμένος από τρόμο γιατί με τη βοήθεια της κυρίας Ροζ έζησε τη ζωή του, αλλά και κατάφερε να αποδεχτεί το επικείμενο γεγονός. Ο δε θεατής, μετά το τέλος της παράστασης οδεύει προς την έξοδο με γαληνεμένη ψυχή, γιατί μπορεί εκ πρώτης όψεως το έργο να μοιάζει “βαρύ”, όμως το μήνυμά του είναι πολύ βαθύτερο από το προφανές: Είναι ένα έργο που υμνεί την ελπίδα, την αξιοπρέπεια, τη συντροφικότητα, τη θέληση για ζωή – δηλαδή έννοιες που εξ ορισμού έχουν θετικό πρόσημο.

O Eric – Emmanuel Schmitt (Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ) είναι από τους σημαντικότερους γάλλους θεατρικούς συγγραφείς της τελευταίας δεκαετίας. Είναι Αλσατικής καταγωγής, γιος ενός μποξέρ και μιας πρωταθλήτριας στίβου, αυτοχαρακτηρίζεται «τεμπέλης», «έτοιμος να διαφωνήσει», «αρνητής των έτοιμων ιδεών» και, συχνά, «βίαιος». Πνευματικό τέκνο του George Bernard Shaw και του Sacha Guitry, ο Éric-Emmanuel Schmitt (1960), είναι ο πιο πολυδιαβασμενος συγχρονος θεατρικός συγγραφέας της εποχης μας. Έργα του έχουν ανέβει στις σκηνές τριάντα τουλάχιστον χωρών, από την Ιαπωνία και την Ισπανία, μέχρι την Γερμανία και τις ΗΠΑ. Εκτός από θέατρο έχει συγγράψει μυθιστορήματα και δοκίμια. Στα ελληνικά κυκλοφορούν: Ο κύριος Ιμπραήμ και τα άνθη του Κορανίου (opera), και το κατά Πιλάτον Ευαγγέλιο (Περίπλους). Έχει τιμηθεί με το «Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου» για το σύνολο του έργου του.