Το αδιαχώρητο επικρατεί και στον κινηματογράφο “Ηλύσια” της Αλεξανδρούπολης για την πολυσυζητημένη ταινία “Ευτυχία”, η οποία βιογραφεί εν πολλοίς την διαδρομή της πρώτης Ελληνίδας στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Τα εισιτήρια πωλούνται σαν “ζεστό ψωμί” και η ασφαλέστερη επιλογή για να βρει κανείς θέση στην κινηματογραφική αίθουσα είναι η έγκαιρη αγορά εισιτηρίου, καθώς η αναμονή στο box office πριν την έναρξη της παράστασης μάλλον δεν θα φέρει αποτέλεσμα.
Η ταινία του Άγγελου Φραντζή, έκανε πρεμιέρα στην Αθήνα στις 19 Δεκεμβρίου 2019 και στην Αλεξανδρούπολη στις 02 Ιανουαρίου 2020. Η προβολή πήρε ήδη παράταση μίας εβδομάδας και τα σχόλια των θεατών ακολουθούν -ως επί το πλείστον- τις πολύ θετικές κριτικές που έχει αποσπάσει η ταινία ανά την Ελλάδα.
Η ταινία
Την σκηνοθεσία της ταινίας υπογράφει ο Άγγελος Φραντζής και το σενάριο της η Κατερίνα Μπέη. Την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ενσαρκώνουν η Κάτια Γκουλιώνη στην περίοδο της νιότης και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στην ωριμότητα της. Η ταινία ακολουθεί τη ζωή της Ευτυχίας από την ώρα που έρχεται στην Ελλάδα μαζί με τη μάνα και τα δύο παιδιά της, ακολουθώντας το δρόμο της προσφυγιάς του 1922 (σ.σ. καταγόταν από το Αϊδίνι της Μικρασίας), μέχρι τη στιγμή που πεθαίνει (αν και η αναφορά στο θάνατό της είναι πολύ ρομαντική σε σχέση με την πραγματικότητα).
Στις δύο ώρες που διαρκεί η ταινία, ο θεατής παρακολουθεί την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου να κυνηγάει το όνειρο της, που δεν είναι άλλο από το να είναι ελεύθερη, ανακαλύπτει ή επιβεβαίωνει πτυχές του χαρακτήρα της και διαπιστώνει τον τρόπο με τον οποίο μετουσίωσε σε στίχους το πηγαίο συγγραφικό της ταλέντο.
Ταυτόχρονα, η Ευτυχία ήταν μία γυναίκα που έσπασε πολλά ταμπού της εποχής της, από το να χωρίσει από τον πρώτο άντρα της μέχρι το να έχει υπό την προστασία της τον γκέι φίλο της Λουκά, τον οποίο ανήγαγε σε ισότιμο μέλος της οικογένειας της, “επιβάλλοντας” την παρουσία του ακόμη και στον αστυνομικό -δεύτερο- σύζυγό της, Γιώργη Παπαγιαννόπουλο.
Η Ευτυχία ήταν και μία γυναίκα που χτυπήθηκε βάναυσα από τη μοίρα, χάνοντας τη μάνα της, τον σύζυγο και τέλος την κόρη της, πλην όμως κατάφερνε πάντα να ξαναβρίσκει τον εαυτό της και να συνεχίζει μπροστά, “τραβώντας” μαζί της και τους άλλους.
Μόνη -ίσως- υπερβολή, η μεγάλη έμφαση της ταινίας στην εξάρτηση της Ευτυχίας από τον τζόγο, που ναι μεν ήταν υπαρκτή και εν πολλοίς καταστρεπτική για την ίδια, από την άλλη πλευρά όμως, η ταινία φλερτάρει επικίνδυνα με το ενδεχόμενο να αφήσει στον θεατή την αίσθηση ότι η Ευτυχία ήταν μια τζογαδόρισσα γριά. Προφανώς όμως η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν πολλά περισσότερα από αυτό και πρωτίστως ήταν η γυναίκα που έγραψε ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα κεφάλαια της ελληνικής λαϊκής μουσικής, ειδικότερα κατά την περίοδο που αυτή αφομοίωνε (ή και όχι) τις επιρροές του ρεμπέτικου.
Στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ανήκουν οι στίχοι τραγουδιών όπως τα: “είμαι αητός χωρίς φτερά”, “δυο πόρτες έχει η ζωή”, “μ’ ένα όνειρο τρελό”, “Μαλάμω”, “περασμένες μου αγάπες”, “γυάλινος κόσμος”, “πετραδάκι-πετραδάκι” και πολλών άλλων που έγραψε με μεγάλη ευκολία και πούλησε με μεγαλύτερη – και δυστυχώς ανωνύμως γιατί χρειαζόταν τα λεφτά.