Στην Ελλάς του 2018 -και στην Αλεξανδρούπολη επίσης- μαζί με όλα τα υπόλοιπα που αλλάζουν, αλλάζει και η Ελληνίδα μάνα. Σίγουρα χρειάζεται πολύ δρόμο για να σβήσει από το dna της το λατρεμένο (;) “ζακέτα να πάρεις”, όμως πλέον δεν το λέει σκούζοντας, αλλά με ένα μήνυμα στο messenger. Άσε που πια, η ζακέτα είναι πολύ πιθανό να έχει πάνω της το logo του Minecraft*.
Το “R” παρακολούθησε τις ζωές τριών γυναικών που διανύουν το τέλος της τρίτης δεκαετίας της ζωής τους, είναι εργαζόμενες, είναι σύζυγοι, είναι μητέρες όμως απέχουν πολύ από αυτό που είχε περιγράψει ως “δείγμα τυπικό” ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μέσω της φωνής της Αφροδίτης Μάνου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 – την ώρα όμως που φαίνεται ότι του μοιάζουν τόσο πολύ.
Κάθεμία έχει από δύο παιδιά στο δημοτικό (στο σύνολο έξι) τα οποία με διάφορους συνδυασμούς είναι συμμαθητές. Το κοινό τους σημείο αναφοράς ήταν το σχολείο, δηλαδή, ήταν αυτό το οποίο τις έφερε κοντά λόγω των παιδιών τους – άρα να η πρώτη αλλαγή στο παράδειγμα: τα παιδιά μπορούν να γίνουν αιτία για να δημιουργηθούν φιλίες μεταξύ των “μεγάλων”.
Τις ομαδικές τους συνομιλίες στο messenger απασχόλησαν αρχικά η δασκάλα του Νίκου, η γεωγραφία του Κώστα, η συγκέντρωση γονέων της επόμενης Παρασκευής. “Μαμαδίστικα” ζητήματα δηλαδή, που όμως συζητιούνται, λύνονται και αναλύονται περασμένα από το ηλεκτρονικό φίλτρο και την ταχύτητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – δηλαδή μέσα από τις ομαδικές συνομιλίες του Facebook ή του Viber. Χωρίς να εξετάζει κανείς αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, οφείλει να παραδεχτεί ότι είναι “σύγχρονο” και συναρτάται ευθέως στην προσπάθεια τους να “παρακολουθήσουν” τα παιδιά τους που γεννήθηκαν στη λεγόμενη ψηφιακή εποχή.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια μάνα να επιτελέσει το “χρέος” της εποπτείας στο παιδί της το οποίο γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του χτίζοντας και γκρεμίζοντας σπίτια στο Minecraft, αν η ίδια έχει ψηφιακά μεσάνυχτα; “Ελένη, πες στο Νίκο να συνδεθεί στο παιχνίδι – η δικιά μου είναι ήδη online” γράφει μία από τις τρεις μαμάδες στην “ομαδική” του Facebook και κάπως έτσι η Ελληνίδα μάνα χτίζει το digital προφίλ της, αλλά πίσω από αυτό παραμένει πάντα παραδοσιακή.
“Έφτιαξα ντουλάπες – να σου κρατήσω ρούχα Νίκου περσινά για τον δικό σου;” γράφει, πάλι στην “ομαδική” μία από τις τρεις. “Ναι και φέρ’ τα το απόγευμα στα γυμνάσια και θα σου φέρω κι εγώ για την Ειρήνη” απαντάει η παραλήπτρια του μηνύματος, το οποίο από τη μία δηλώνει το “ευχαριστώ” για την προσφορά που θα ανταποδοθεί, αλλά από την άλλη κρύβει τεχνηέντως και την αγωνία της μάνας που στο βάθος της πάντα παραμένει “Ελληνίδα”.
Είναι αυτή που φρικάρει βλέποντας το παιδί της κολλημένο στην οθόνη και που θέλει να το δει να παίξει, να τρέξει, να γρατζουνίσει τα γόνατα του και παρά την κούρασή της, θα το βάλει στο αυτοκίνητο για να το πάει “στα γυμνάσια” να παίξει “κανονικά”. Κι ας κουβαλάει μαζί της το τρίχρονο αδερφάκι κι ας χρειάζεται να πηδάει μάντρες -τώρα, σχεδόν 40- κι ας χρειαστεί να μείνει το βράδυ ξύπνια ως αργά για να “σιδερώσει και να πλύνει, ό,τι κάνει μια γυναίκα δηλαδή”.
Κι εκεί ανάμεσα σε κρυφτό, κυνηγητό και “Δημήτρη μη βγαίνεις στο δρόμοοοοοοο”, πάντα στην “ομαδική”, θα βρει χρόνο να συνδράμει τη μαμά-φίλη που εκτός από όλα τα άλλα είναι και γυναίκα και έχει και τα δικά της κι αν χρειαστεί τακτοποιεί φαμίλια “στο μπαμ” και πάει να τη συναντήσει στην “κανονική ζωή”.
Ίσως οι τρεις πρωταγωνίστριες της ιστορίας να μην αντιπροσωπεύουν στο 100% το νέο μοντέλο της Ελληνίδας μάνας, το οποίο σίγουρα είναι ακόμα “under construction” όμως η τελική του μορφή σίγουρα θα έχει ψηφιακά χαρακτηριστικά, likes, shares και πολλά posts. Όμως, πάντα η Ελληνίδα μάνα, όσες μεταλλάξεις κι αν υποστεί θα είναι αυτή που θα κυνηγάει το παιδί της για “να πάρει ζακέτα”, έστω κι αν αυτή έχει πάνω μια στάμπα του Minecraft.
Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ…
//σ.σ. Τα ονόματα δεν είναι αληθινά και έχουν επιλεγεί τυχαία. Τα περιστατικά όμως, είναι.