Είναι σχεδόν αδύνατον να έχει βρεθεί κανείς στην πλατεία του Φάρου στην Αλεξανδρούπολη, χωρίς να έχει προσέξει το σύμπλεγμα γλυπτών στη μία άκρη της που απεικονίζει ένα ζεύγος, που δεν είναι άλλο από τους Δόμνα και Χατζηαντώνη Βιζβίζη.

Ο Χατζηαντώνης Βιζβίζης κείτεται δίπλα σε ένα κανόνι και η Δόμνα στέκει όρθια με τα χέρια της προτεταμένα – το δεξί προς τον ουρανό και το αριστερό να δείχνει προς μία κατεύθυνση, που δεν είναι άλλη από την Αίνο, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δείχνει την θάλασσα.

Όχι, η Δόμνα Βιζβίζη δεν δείχνει την θάλασσα. Δείχνει την Αίνο, δηλαδή την πατρίδα της. Δείχνει τον τόπο από τον οποίο ξεκίνησαν μαζί με τον Χατζηαντώνη για να πρωταγωνιστήσουν στην Επανάσταση του 1821. Το ζεύγος Βιζβίζη προσέφερε όλη την περιουσία του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Έθνους, ενώ είδικα ο Χατζηαντώνης συγκαταλέγεται και ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της Φιλικής Εταιρίας.

Η σημαντικότερη προσφορά τους ήταν το μπρίκι τους, η “Καλομοίρα”, που αποτέλεσε ένα από τα πλέον αξιόπλοα καράβια της ελληνική Επανάστασης και για κάποιο διάστημα χρησιμοποιήθηκε ως το στρατηγείο των θαλάσσιων επιχειρήσεων των εξεγερμένων Ελλήνων.

Ο Χατζηαντώνης σκοτώθηκε σχετικά νωρίς, όμως η Δόμνα δεν δίστασε να αναλάβει εκείνη το τιμόνι του πλοίου, το οποίο κράτησε έως ότου η “Καλομοίρα” εξεμέτρησε τον βίο της και κατέληξε “μπουρλοτιέρικο”, για να πυρπολήσει μία τουρκική φρεγάτα που ήταν δεμένη στο λιμάνι του Τσεσμέ στη Σμύρνη.

Η Αίνος, παρέμεινε τελικά στην εδαφική δικαιοδοσία της Τουρκίας, ωστόσο αποτελεί προγονική εστία πολλών Αλεξανδρουπολιτών, αφού μεγάλος όγκος προσφύγων είχαν μετακινηθεί από κει προς το τότε Δεδέαγατς, που μετεξελίχθηκε στη σημερινή πρωτεύουσα του Έβρου.

Έτσι, η στάση της Δόμνας Βιζβίζη στο άγαλμα που φιλοτέχνησε ο Γιώργος Μέγκουλας το 1987, μόνο τυχαία δεν είναι. Η Καπετάνισσα της Θράκης στέκει αγέρωχη, όπως στάθηκε σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα.

Η Δόμνα και ο Χατζηαντώνης Βιζβίζης συγκαταλέγονται στο πάνθεον των ηρωικών μορφών της Θράκης που πρωταγωνίστησαν στην Επανάσταση του 1821 μόνο που η ιστορία τους έχει γράψει “στα ψιλά”.

Η Δόμνα Βιζβίζη πέθανε μόνη και αβοήθητη από την ελληνική πολιτεία στο Ναύπλιο (κατά κάποιους σε ένα σπίτι που δεν είχε καν παράθυρα).