Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, η Τομεακή Επιτροπή Έβρου του ΚΚΕ τίμησε την 8η Μάρτη- Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας με εκδήλωση που πραγματοποίησε την Κυριακή 11 Μαρτίου 2018, στις 06.30 μμ, στην αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου. Με θέμα: «Γυναικεία εκμετάλλευση και σύγχρονες θεωρίες. Οι θέσεις του ΚΚΕ»
Στην κεντρική ομιλία η Άννα-Μαρία Σίσκου, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Έβρου του ΚΚΕ τόνισε τη συμβολή του ΚΚΕ στην αποκάλυψη της ουσίας του γυναικείου ζητήματος και στην πάλη κατά των σκοταδιστικών αντιλήψεων, τονίζοντας ότι δεν υπάρχει ριζοσπαστική ιδέα που να μην ξεπήδησε μέσα από τις θέσεις του. Όπως είπε για το ΚΚΕ οι διακρίσεις και οι ανισοτιμίες σε βάρος της γυναίκας δεν αντιμετωπίζονται ως πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στο γυναικείο και το αντρικό φύλλο, αλλά πηγάζουν από τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης.
“Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Με αφορμή την 8η Μάρτη, χαιρετίζουμε αγωνιστικά τις γυναίκες της εργατικής τάξης, τις αυτοαπασχολούμενες, τις αγρότισσες, τις συνταξιούχους. Ιδιαίτερα απευθυνόμαστε στις άνεργες, στις μαθήτριες, στις σπουδάστριες – φοιτήτριες, στις εργαζόμενες μητέρες.
Αντλούμε διδάγματα και εμπνεόμαστε από το ιστορικό ταξικό αποτύπωμα του αγώνα των εργατριών της Ν. Υόρκης το 1857, από την αιματηρή αναμέτρησή τους με την εργοδοσία, την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές. Δέχτηκαν τη λυσσαλέα επίθεση των καπιταλιστών γιατί διεκδίκησαν δεκάωρη δουλειά, από 16 ώρες που εργάζονταν, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών.
Στον ενάμιση και πλέον αιώνα που πέρασε από τότε, οι γυναίκες πήραν μέρος σε πλήθος σκληρών ταξικών αγώνων, σε επαναστάσεις. Είχαν νίκες, αλλά και ήττες. Ομως, δεν έσβησε η φλόγα του αγώνα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, πολέμους, προσφυγιά, μετανάστευση, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, πορνεία, εργοδοτική και κρατική βία σε βάρος της εργαζόμενης γυναίκας, του παιδιού.
Οι κομμουνίστριες και οι κομμουνιστές, μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ, της ΚΝΕ απευθύνονται στις γυναίκες της εργατικής τάξης, του λαού, κρατώντας άσβεστη, εδώ και 100 χρόνια, την ελπίδα, την προοπτική του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το ΚΚΕ, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, με πυξίδα τη μαρξιστική – λενινιστική αντίληψη για το ιστορικό – κοινωνικό φαινόμενο του γυναικείου ζητήματος, αποκαλύπτει την ταξική ρίζα της ανισότιμης θέσης των γυναικών στην κοινωνία, στην οικογένεια. Η μεγάλη πείρα από την προσπάθεια του ΚΚΕ στη δουλειά με τις γυναίκες της εργατικής τάξης, του λαού, στην επεξεργασία πολιτικών, μαζικών στόχων διεκδίκησης και αγώνα για τις εργάτριες, για τις αυτοαπασχολούμενες, για τις αγρότισσες, προσφέρει πλούσια διδάγματα.
Οι πρωτοπόρες – για τη συγκεκριμένη ιστορική εποχή – θέσεις του αποτυπώθηκαν στο πρώτο του Πρόγραμμα, στη διαμόρφωση αιτημάτων για τα δικαιώματα των γυναικών, όπως η κατάργηση των νόμων που περιόριζαν τα δικαιώματα της γυναίκας και των παιδιών εκτός γάμου, η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας των γυναικών και των παιδιών, η νομική κατοχύρωση άδειας μητρότητας για τις εργάτριες, με πλήρεις αποδοχές για 8 βδομάδες πριν και 8 βδομάδες μετά τον τοκετό, το δικαίωμα ψήφου, η καθιέρωση του πολιτικού γάμου.
Η πραγματική σημασία των αιτημάτων και της παρέμβασης του ΚΚΕ, στα πρώτα χρόνια ζωής και δράσης του, για ισότιμα δικαιώματα αδρών και γυναικών στην εργασία, στη μόρφωση, σε κάθε πλευρά της οικονομικής, κοινωνικής ζωής, μπορεί να αποτιμηθεί σε σύγκριση με τις συγκεκριμένες ιστορικές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες.
Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα προσέλκυσε ένα μέρος των γυναικών στην κοινωνική παραγωγή, ως μισθωτών εργατριών. Στις αρχές του 20ού αιώνα, μόλις είχαν αρχίσει να εργάζονται στα υφαντουργεία, στην καπνοβιομηχανία, στο εμπόριο, ως ζαχαροπλάστριες, οικοδιδασκάλισσες, νοσοκόμες και φυσικά υπηρέτριες.
Το ποσοστό του αναλφαβητισμού στις γυναίκες ήταν εξάλλου τεράστιο. Επιβίωναν κραυγαλέοι αναχρονισμοί σε βάρος της γυναίκας, ακόμα και στην εργατική νομοθεσία, στο οικογενειακό Δίκαιο, στα πολιτικά δικαιώματα, στην πρόσβαση στην Εκπαίδευση.
Το ΚΚΕ, σε όλη την εκατοντάχρονη ιστορική διαδρομή του, δεν περιορίστηκε στην περιγραφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των κοινωνικών ανισοτήτων στους υλικούς όρους εργασίας και ζωής των γυναικών. Αντιπάλεψε τις σκοταδιστικές απόψεις για τη βιολογική και πνευματική κατωτερότητα των γυναικών, συνολικά τις συγχύσεις για τη θέση της γυναίκας στην οικογένεια, που ήταν βαθιά ριζωμένες στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα.
Πρόκειται για τις αναχρονιστικές και αντιδραστικές απόψεις που επιβιώνουν μέχρι σήμερα, όπως το «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», οι οποίες θέλουν τη γυναίκα δεμένη στο ατομικό νοικοκυριό, μακριά από την κοινωνική παραγωγή και την κοινωνική δράση.
Το Κόμμα είχε συμβολή στην άνοδο της γυναικείας συμμετοχής στα εργατικά σωματεία, στους συλλόγους αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα. Δε δίστασε να πολεμήσει απόψεις μέσα στο εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα, που αντιμετώπιζαν εχθρικά την οργάνωση των εργατριών στα σωματεία, κάτω από την επίδραση του ανταγωνισμού που διαμορφώνεται στο έδαφος του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής.
Το ΚΚΕ, στηριγμένο στην ιστορική διαδρομή ενός αιώνα ζωής και δράσης, εξοπλισμένο με το σύγχρονο Πρόγραμμά του, σήμερα είναι περισσότερο έμπειρο, ώριμο, θεωρητικά και πολιτικά εξοπλισμένο για αλλεπάλληλες καθημερινές μάχες στην πορεία της αποφασιστικής ταξικής σύγκρουσης, για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της ταξικής, εκμεταλλευτικής κοινωνίας, τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία. Αυτές είναι οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προϋποθέσεις για τη «λύση» του γόρδιου δεσμού του γυναικείου ζητήματος, για την οικονομική, ιδεολογική, πολιτική χειραφέτηση της γυναίκας.
Σήμερα απευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης στις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων για να ανοίξει δρόμος για μια πολιτισμένη ζωή. Το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης, της τεχνολογίας, των μέσων παραγωγής, γενικά της παραγωγικότητας της εργασίας, αντικειμενικά θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία είναι γενικευμένη η ανασφάλεια της εργαζόμενης γυναίκας, με την «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων, την ανασφάλιστη εργασία, τα υψηλά ποσοστά της γυναικείας ανεργίας.
Η ΕΕ, το κεφάλαιο, οι αστικές κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν τις αντικειμενικές δυσκολίες συνδυασμού της εργασίας με τη μητρότητα στην ταξική, εκμεταλλευτική κοινωνία, προκειμένου να ανατρέψουν το σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση, τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση ανά μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο. Την ίδια στιγμή, η γυναίκα δεν έχει απαλλαγεί από την σχεδόν αποκλειστική ατομική ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων γονιών, του ατομικού νοικοκυριού. Χρησιμοποίησαν αυτές τις δυσκολίες, που διαμορφώνονται στο έδαφος της ανισότιμης, καπιταλιστικής κοινωνίας, για να κάμψουν την εργατική αντίσταση και πάλη ενάντια στις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις. Σε τελευταία ανάλυση, αξιοποιούνται οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, διαιωνίζεται ό,τι αναχρονιστικό υπάρχει στο επίπεδο των αντιλήψεων, της συνείδησης, της κοινωνικής συμπεριφοράς, ως μέσο έντασης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Με ωμό τρόπο, ξεκαθαρίζουν ότι η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη χρειάζεται να αξιοποιηθεί για την πλήρη ανατροπή της μόνιμης και σταθερής εργασίας, τη γενίκευση των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης στο σύνολο του εργατικού δυναμικού, σε γυναίκες και άντρες. Η αγωνία των αστικών επιτελείων στην ΕΕ και στα κράτη – μέλη αφορά την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων για την εκμετάλλευση της δεξαμενής του γυναικείου εργατικού δυναμικού, με όρους που να εξασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Αντιμετωπίζουν ως βαρίδι στην καπιταλιστική κερδοφορία τα γυναικεία δικαιώματα…. Και αυτό αποδεικνύεται αν κοιτάξουμε τις βασικές πλευρές της επίθεσης και στη χώρα μας:
- Η άδεια μητρότητας είναι 17 βδομάδες στον ιδιωτικό τομέα. Πρόσθετες παροχές, όπως η εξάμηνη άδεια του ΟΑΕΔ, δεν αφορούν το σύνολο των εργαζόμενων γυναικών. Ενώ ταυτόχρονα Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διατηρεί όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που δίνει αέρα στα πανιά των εργοδοτών για να απολύουν εγκύους. Είναι σχεδόν καθημερινά τέτοια παραδείγματα με εργαζόμενες «με μπλοκάκι» και εργαζόμενες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
- Η μητρότητα υπολογίζεται ως «κόστος» για τους μονοπωλιακούς ομίλους και το αστικό κράτος. Προκλητικά οι κυβερνήσεις έκοψαν το επίδομα τοκετού, που ανερχόταν στα 1.000 ευρώ. Πλέον το δίνουν μόνο σε όσες γυναίκες γεννούν στο σπίτι, όπως γινόταν δεκαετίες πριν, υποστηρίζοντας ότι βασίζεται σε «επιστημονικές έρευνες», θέτοντας σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των εγκύων και των νεογνών.
- – Η χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών, η εντατικοποίηση της εργασίας, τα κυκλικά ωράρια, η νυχτερινή εργασία αποτελούν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την αναπαραγωγική υγεία των γυναικών. Επιπλέον, οι «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις με τις οποίες δουλεύουν σε μεγάλο ποσοστό οι γυναίκες, συνεπάγονται χειρότερες συνθήκες και μεγαλύτερους κινδύνους, ακανόνιστα και «ανάποδα» ωράρια, που επιβαρύνουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία.
- Παράλληλα, περιορίζουν την ασφαλιστική κάλυψη και επομένως και το δικαίωμά τους στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την ίδια ώρα που οι μισθοί – ψίχουλα κάνουν ακόμα πιο δυσβάστακτες τις συνέπειες της εμπορευματοποίησης της Υγείας. Αναγκάζονται να ακριβοπληρώνουν γιατρούς, φάρμακα, εμβόλια, εξετάσεις, νοσηλεία και σε περίπτωση που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος, να στερούνται κάθε παροχή Υγείας οι ίδιες και τα παιδιά τους. Η κατάσταση αυτή είναι πολλαπλά επιβαρυντική για τις γυναίκες, λόγω των ιδιαίτερων αναγκών για υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, προληπτικές εξετάσεις, προγεννητικό έλεγχο, μαιευτική περίθαλψη.
- — Η επίθεση συνεχίζεται με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησηςστο όνομα της ισότητας. Η πενταετής διαφορά στα όρια συνταξιοδότησης δεν ήταν προνόμιο, αλλά η ελάχιστη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας και της βιολογικής διαφοράς των γυναικών. Είναι η ελάχιστη αναγνώριση των κοινωνικών και οικογενειακών βαρών που επωμίζονται οι εργαζόμενες γυναίκες, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που μεταβιβάζει συνεχώς κοινωνικές υπηρεσίες στις πλάτες τους.
Οι εργαζόμενες γυναίκες χρειάζεται να βάλουν τη σφραγίδα της συμμετοχής τους στο σωματείο, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, με διαφορετικό περιεχόμενο, με πυξίδα τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Περιεχόμενο δράσης που δεν οριοθετείται από τις επιδιώξεις των αστών και των επιτελείων τους, αλλά από το ταξικό τους συμφέρον.
Από αυτήν τη σκοπιά, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η προσπάθεια που γίνεται από το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα για την επεξεργασία κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, με βάση τις ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες των γυναικών, με βάση το ρόλο τους στην αναπαραγωγική διαδικασία.
Οι αγωνιστικές διεκδικήσεις για τα σύγχρονα δικαιώματα των γυναικών φωτίζουν ότι το σημερινό επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας, η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη, μπορούν να εξασφαλίσουν σε όλες και όλους μια μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα. Με μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας, προσαρμοσμένα στις ιδιαίτερες ανάγκες του γυναικείου οργανισμού.
Μέσα από τα σχέδια των Συλλογικών Συμβάσεων αποτυπώνεται η διεκδίκηση να μπει τέρμα στα σπαστά και κυλιόμενα ωράρια, στην «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων, που σμπαραλιάζει την οικογενειακή και προσωπική ζωή. Σήμερα υπάρχει δυνατότητα όλες οι γυναίκες να έχουν σταθερό ωράριο εργασίας, που θα κατοχυρώνεται από τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με μειωμένο ωράριο για τις γυναίκες με παιδιά ΑμεΑ, για τις μονογονεϊκές οικογένειες. Η εργαζόμενη γυναίκα να στηρίζεται σε σύγχρονες υπηρεσίες στο πλαίσιο ενός ενιαίου, κρατικού και αποκλειστικά δωρεάν δικτύου Υγείας, Πρόνοιας, με κοινωνικές υποδομές για την Προσχολική Αγωγή, για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών, για την Ειδική Αγωγή, για την επιστημονική φροντίδα των ηλικιωμένων.
Η άνοδος της συμμετοχής των εργαζόμενων γυναικών στον αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό αγώνα φωτίζει την ανάγκη να βρεθεί στο επίκεντρο του περιεχομένου δράσης του σωματείου το σύνολο των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης στις γυναίκες των γειτονικών λαών, που βιώνουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Ιδιαίτερα στέλνει μήνυμα αλληλεγγύης στις χιλιάδες πρόσφυγες και τα παιδιά τους, στις γυναίκες θύματα των πολεμικών επεμβάσεων και συγκρούσεων των ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι λυσσαλέοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους επιχειρηματικούς κολοσσούς, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τα καπιταλιστικά κράτη είναι το «φιτίλι» που ανάβει τη φωτιά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων. Τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων είναι κοινά, ανεξάρτητα από εθνικότητα, φυλή, θρησκεία, πολιτιστικές παραδόσεις, κοινός είναι και ο ταξικός αντίπαλος. Γι’ αυτό η αλληλεγγύη και η πάλη των λαών ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική ένωση και επίθεση είναι κοινή μας υπόθεση.
Αν κάνουμε μια ανασκόπηση σε αυτά που κυριαρχούν το τελευταίο διάστημα στην επικαιρότητα συναντάμε ανταγωνισμούς και πολεμικές επιχειρήσεις, στρατιωτικές προετοιμασίες και εξοπλισμούς, διαμάχες γύρω από «οικόπεδα» υδρογονανθράκων και «προειδοποιητικά μηνύματα» από αστικές κυβερνήσεις, επιχειρηματικό πόλεμο, σκάνδαλα. Συμπυκνώνονται τα όρια στα οποία έχει φτάσει η καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιβεβαιώνοντας ότι πλέον το μόνο που έχει να προσφέρει αυτό το σύστημα είναι σαπίλα, καρατόμηση στις εργατικές – λαϊκές ανάγκες, πολέμους και εξαθλίωση. Οτι όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, όλο και πιο επιθετικό απέναντι στους εργαζόμενους.
Εμβληματική επιβεβαίωση των παραπάνω είναι οι επικίνδυνες εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο λυσσασμένος ανταγωνισμός των μονοπωλίων για το μοίρασμα των αγορών, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Εκφραση αυτών των ανταγωνισμών είναι και τα όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στο Αιγαίο, στην Κύπρο κ.α. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις φέρνουν τους λαούς της περιοχής μας όλο και πιο κοντά σε καταστάσεις που πριν από μερικά χρόνια οι περισσότεροι νόμιζαν ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσουν, ότι ανήκουν στο παρελθόν.
Οι αντιπαραθέσεις για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων διαμορφώνουν ένα εύφλεκτο «μείγμα» με επίκεντρο το Αιγαίο και την ΑΟΖ της Κύπρου, με τετελεσμένα αμφισβήτησης και κατοχύρωσης που προσπαθεί να δημιουργήσει το τουρκικό κράτος.
Το χτύπημα στα Ιμια, τα πηγαινέλα των γεωτρύπανων, τα εμπόδια που βάζουν οι Τούρκοι, οι πληροφορίες για επαφές των Τουρκοκυπρίων με ανώτερα στελέχη του ενεργειακού κολοσσού που ανέλαβε την έρευνα στο «οικόπεδο 3», δείχνουν ότι το «κουβάρι» περιπλέκεται όλο και περισσότερο και ότι οι λαοί θα έχουν άσχημα ξεμπερδέματα. Πηγή του προβλήματος; Το κυνήγι του κέρδους για επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε διάφορους κερδοφόρους για το κεφάλαιο τομείς. Και την ίδια στιγμή που πάνω από τα ενεργειακά αποθέματα και τους αγωγούς «πέφτουν κορμιά», που η Ελλάδα μετεξελίσσεται σε «κόμβο», οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, πληρώνοντας πανάκριβα το ρεύμα, σε αντίθεση με τους βιομηχάνους που το απολαμβάνουν σχεδόν τζάμπα.
Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, καταρρέουν τα παραμύθια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ περί Ελλάδας – «πυλώνα σταθερότητας», περί «ασφάλειας» που δήθεν απολαμβάνει ο λαός μας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η αλήθεια είναι ότι η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» δεν είναι στόχος μόνο της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά και της τουρκικής, γι’ αυτό οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ τους, με την πιθανότητα και πολεμικής εμπλοκής.
Η επιθετικότητα της Τουρκίας κλιμακώνεται και αυτό διαψεύδει πρώτα απ’ όλα την ίδια την κυβέρνηση, που όλο αυτό το διάστημα εφησυχάζει το λαό, αποδίδοντας τις καθημερινές προκλήσεις στο Αιγαίο, τις αμφισβητήσεις του Ερντογάν, μόνο σε εσωτερική κατανάλωση. Σίγουρα όμως, ο Ερντογάν δεν ταξίδεψε στην Ελλάδα για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Άρπαξε την ευκαιρία που του έδωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και έβαλε επίσημα στο τραπέζι το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων.
Ούτε το επεισόδιο με τη σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στον Εβρο και ο διασυρμός τους μέσα στην Τουρκία, με κατασκευασμένες κατηγορίες ή ό,τι άλλο, έγινε για εσωτερική κατανάλωση.
Το «κουβάρι» των αντιπαραθέσεων επεκτείνεται σε όλη τη «γειτονιά» κι αυτό το βιώνουν και οι λαοί των Βαλκανίων, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να «τρέχουν» τις διαδικασίες για να εντάξουν τα κράτη της περιοχής στις γραμμές τους, ώστε να θωρακιστούν απέναντι σε ανταγωνιστές τους, όπως η Κίνα και η Ρωσία.
Σε αυτόν το σχεδιασμό, ενεργό ρόλο παίζει η ελληνική κυβέρνηση, που σηκώνει τη σημαία των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών από τα Δυτικά Βαλκάνια μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο. Ενδεικτική των ανταγωνισμών στην περιοχή είναι η απάντηση της Ρωσίας, που «υπενθυμίζει» με νόημα ότι ο «θρυμματισμός» της Ουκρανίας ήρθε μαζί με τις πιέσεις που της ασκήθηκαν για να ενταχθεί στην ΕΕ, ενώ αυτές τις μέρες διαφημίζει τα εξελιγμένα εξοπλιστικά της προγράμματα.
Και σε αυτό μπορούμε να συνδέσουμε ότι το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες του επικίνδυνου ενδιαφέροντός τους για τη βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα την πόλη μας. Στα σχέδια τους για νέες ΝΑΤΟικές βάσεις συμπεριλαμβάνουν και την Αλεξανδρούπολη. Οχι τυχαία, μιας και την βλέπουν και ως σημείο στήριξης των επιχειρήσεών τους σε κοντινή απόσταση από τη στρατηγική γι’ αυτούς περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, όπου το ΝΑΤΟ θέλει να ενισχύσει τη δύναμη πυρός του. Μια βάση που μπορεί, εξαιτίας των δυσχερειών που έχουν αυτήν την περίοδο με την Τουρκία, να παίξει ρόλο για τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια ηλεκτρονικής παρακολούθησης τόσο της Μαύρης Θάλασσας όσο και των Στενών του Βοσπόρου.
Και αν τα παραπάνω είναι ενδεικτικά τού τι έχουν να αναμένουν οι λαοί από την ιμπεριαλιστική «ειρήνη», ακόμα πιο ενδεικτικά είναι όσα ζουν οι λαοί που βιώνουν από πρώτο χέρι τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως στη Συρία, όπου ο κύκλος του αίματος δεν λέει να κλείσει. Αντίθετα κλιμακώνεται, αποδεικνύοντας ότι η αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους» από τους ιμπεριαλιστές ήταν το «πρόγευμα» της επέμβασης και ότι τώρα έρχεται το «κυρίως πιάτο». Η κλιμάκωση της σύγκρουσης ανάμεσα σε ΗΠΑ – Ρωσία – Τουρκία δείχνει ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο μεγαλώνει και η πιθανότητα μιας πιο γενικευμένης πολεμικής αντιπαράθεσης.
Στο φόντο αυτών των εξελίξεων γίνεται σήμερα πιο επιτακτική η ανάγκη ο λαϊκός παράγοντας να επαγρυπνεί και να παρέμβει με το δικό του σχέδιο, να χρεοκοπήσουν στη συνείδηση των εργαζομένων τα καθησυχαστικά κολπάκια της κυβέρνησης περί «ασφάλειας» και «ειρήνης» στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Σήμερα γίνεται πια καθαρό ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς έχει ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα: Την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, την ένταση των κινδύνων πολεμικής εμπλοκής. Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι όσο αναβαθμίζεται η δράση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και όσο πιο «ενεργό ρόλο» αναλαμβάνει η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης, σε αυτά τα καμώματα, τόσο περισσότερο μπλέκεται η εργατική τάξη σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Το ΚΚΕ καλεί τις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας και στις γειτονικές χώρες να αντισταθούν, ν’ απορρίψουν τις Σειρήνες των κυβερνήσεών τους για δήθεν ασφάλεια και συνεργασία των κρατών με την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ ήταν, είναι και θα είναι, όσο υπάρχει, διακρατικός, στρατιωτικοπολιτικός συνασπισμός, που σπέρνει ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Κανένα κόμμα, καμιά κυβέρνηση, που εξυπηρετεί τα μονοπώλια και το κεφάλαιο, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, δεν μπορεί να είναι αριστερή, σοσιαλιστική, φιλολαϊκή, όπως και αν αυτοπροσδιορίζεται. Μοναδικός φωτεινός δρόμος διεξόδου είναι αυτός της λαϊκής πάλης, της κοινής αγωνιστικής δράσης με το εργατικό, λαϊκό κίνημα άλλων χωρών, ώστε η λαϊκή θέληση να επιβάλει την απεμπλοκή της χώρας μας και γειτονικών χωρών από τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς. Να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα. Να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.
ο ΚΚΕ, στον έναν αιώνα ζωής και δράσης του, απευθύνεται στις εργαζόμενες και άνεργες γυναίκες στην πόλη και στην ύπαιθρο με εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής, λαϊκής πάλης για να απαλλαγούμε από την ανασφάλεια, το άγχος, τη ζωή με υποχρεώσεις και χωρίς δικαιώματα. Από τη δική τους θέληση και δράση, από τη συμμετοχή τους σήμερα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα εξαρτάται πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων. Αυτή η αλλαγή δεν αφορά απλά το συσχετισμό ανάμεσα σε αστικά ή και οπορτουνιστικά κόμματα, όπως αποτυπώνεται στην εκάστοτε σύνθεση του Κοινοβουλίου και την ανάδειξη μιας κυβέρνησης, που διαχειρίζεται τη βάρβαρη κατάσταση, τις υποθέσεις του κεφαλαίου.
Η πραγματική αλλαγή συσχετισμού ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, από τη μια, και στην αστική τάξη, από την άλλη, προϋποθέτει τον απεγκλωβισμό εργατικών – λαϊκών δυνάμεων από τη στήριξη της τάξης του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με τη συμμετοχή και των γυναικών. Να γίνει πιο μαζική και αποφασιστική η σύγκρουση, η ρήξη με τα συμφέροντα των καπιταλιστών, το κράτος και τις συμμαχίες τους.
Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση, να αποτελέσει τον «κυματοθραύστη» της επιθετικότητας του κεφαλαίου: Οσο μεγαλώνει και δυναμώνει το τμήμα των μισθωτών, γυναικών και ανδρών, που αναπτύσσουν καθημερινά πρωτοπόρα δράση στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και υπηρεσίες, για τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Οσο στεριώνει σε κάθε εργασιακό χώρο και κλάδο η ενότητα των εργαζομένων, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας, φύλο, ηλικία, φυλή, θρησκεία. Οσο δυναμώνει η κοινή πάλη των εργαζομένων με τα αγωνιζόμενα, καταπιεζόμενα στρώματα των αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, που πνίγονται από την κυριαρχία των μονοπωλίων σε κάθε τομέα της οικονομικής, κοινωνικής ζωής.
ΚΕ του ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα στις εργαζόμενες να συμβάλουν και να δώσουν νέα δυναμική στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος στην πάλη για τη διεκδίκηση των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων. Η άνοδος της γυναικείας συμμετοχής στο ταξικά προσανατολισμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στους αγροτικούς συλλόγους και τις ενώσεις αυτοαπασχολούμενων της πόλης σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στις ανάλογες αγωνιστικές συσπειρώσεις στα σχολεία και τις σχολές θα αναζωογονήσει την εργατική, λαϊκή πάλη.
Η κοινωνική και πολιτική πείρα που έχει συγκεντρωθεί όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, μπορεί να αξιοποιηθεί από τις εργαζόμενες γυναίκες για να δουν με διαφορετικό μάτι τον τρόπο ζωής και δράσης τους. η ατομική ικανότητα, πρωτοβουλία και ευθύνη συνθλίβεται από την ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Από αυτόν το βραχνά πρέπει να απαλλαγεί η ανθρώπινη κοινωνία, ανατρέποντας την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία. Αυτή η επαναστατική ανατροπή είναι προϋπόθεση για την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, για την οργάνωση της παραγωγής, των υπηρεσιών με κεντρικό σχεδιασμό, για την ουσιαστική άσκηση της εργατικής εξουσίας με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στις συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, με το δικαίωμα της αντιπροσώπευσης στα όργανα εξουσίας, από τα κατώτερα έως τα ανώτερα, του ελέγχου και της ανάκλησης των αντιπροσώπων.
Τις καλεί να έρθουν σε επαφή με όσα έχει δημιουργήσει η κομμουνιστική σκέψη. Να γνωρίσουν τις επαναστατικές θέσεις του ΚΚΕ για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση, για την ισοτιμία και τη χειραφέτησή της στην κομμουνιστική κοινωνία. Τα επιτεύγματα και τα επαναστατικά μέτρα για τη γυναίκα από το πρώτο εργατικό κράτος μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917 στη Ρωσία, ακόμα και οι αδυναμίες και τα λάθη, αποτελούν πείρα, γνώση, πηγή ωριμότητας, έμπνευσης και διδαγμάτων.
Το ΚΚΕ βεβαιώνει τις γυναίκες ότι σήμερα, στηριγμένο στην εκατοντάχρονη ιστορική διαδρομή του και στο σύγχρονο Πρόγραμμά του, είναι περισσότερο έμπειρο, ώριμο, θεωρητικά και πολιτικά εξοπλισμένο για αλλεπάλληλες καθημερινές μάχες για την προετοιμασία της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων γι’ αυτόν το σκοπό.
Η αντεπαναστατική υποχώρηση του εργατικού κινήματος δεν αναιρεί ότι η κοινωνική εξέλιξη προχωρά με άλματα, με κοινωνικές – πολιτικές συγκρούσεις, με επαναστάσεις. Οι δυσκολίες, τα πισωγυρίσματα μόνο προσωρινά εμποδίζουν, μα δεν σταματούν την κοινωνική πρόοδο από το «βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας», από την ταξική, εκμεταλλευτική στην κομμουνιστική κοινωνία.