Ο “κύριος Τάκης” (ή ο “θείος Τάκης, όπως προτιμούσε να τον αποκαλούν) ήταν μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες της Αλεξανδρούπολης. Ήταν ο άνθρωπος που σχεδόν σε όλο τον εργασιακό του βίο είχε την ευθύνη για την λειτουργία της μηχανής προβολής ταινιών στο Δημοτικό Θέατρο της Αλεξανδρούπολης το οποίο με τα χρόνια κατέληξε να είναι το δεύτερο σπίτι του.

Αν και είχε εργαστεί και στον ιδιωτικό τομέα, ο “κύριος Τάκης” έχει συνδέσει το όνομά του με το Δημοτικό Θέατρο της Αλεξανδρούπολης το οποίο γνώριζε σπιθαμή προς σπιθαμή και δεδομένης αυτής της αγάπης του για το χώρο δεν δίσταζε ακόμη και αν υψώσει τον τόνο της φωνής του αν θεωρούσε ότι κάποιος έκανε ζημιές στο Θέατρο.

Παρόλα αυτά όλοι ήξεραν ότι το μόνο κίνητρο του ήταν η αγάπη και το ενδιαφέρον του για τον συγκεκριμένο χώρο, στον οποίο βρισκόταν σχεδόν πάντα. Ο “κύριος Τάκης” έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών και κηδεύτηκε την Κυριακή 04/02 στο ναό της Αγίας Κυριακής στην Αλεξανδρούπολη, μόνο που… την κηδεία αυτή παρακολούθησαν ελάχιστοι άνθρωποι – μετρημένοι στα δάχτυλα, κυριολεκτικά.

Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι στην κηδεία του “κυρίου Τάκη” βρέθηκαν μετά βίας δέκα άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και των ελάχιστων συγγενών του (εκτός από τη σύζυγό του, η οποία πάσχει από ανίατη νόσο και δεν ήταν εφικτό να παραστεί).

Αν λάβουμε υπόψη και τα διαδικτυακά συλλυπητήρια που δέχθηκαν οι αναρτήσεις του θανάτου του, θα περίμενε κανείς αρκετά μεγάλη προσέλευση στην κηδεία του, αλλά τελικά ο “κύριος Τάκης” έφυγε έτσι όπως έζησε: στη σκιά της προβολής.