Όσοι έχουν βρεθεί έστω και μία φορά σε αίθουσα αναμονής χειρουργείου ξέρουν καλά ότι από τη στιγμή που θα μπεις εκεί μέσα ο χρόνος ξαφνικά αποκτάει άλλη διάσταση – γίνεται “μεγαλύτερος”. Η ώρα δεν έχει πια 60 λεπτά, ούτε το λεπτό 60 δευτερόλεπτα και αν και κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει αυτή την ιδιότυπη μονάδα μέτρησης του χρόνου, όλοι συμφωνούν ότι κυλάει αργά.

Ανεξάρτητα από το πόσο χρόνο θα χρειαστεί να περάσει κανείς σε μια τέτοια αίθουσα, είναι δεδομένο ότι το βλέμμα του θα είναι στραμμένο στην πόρτα του χειρουργείου, θα σκοτεινιάζει κάθε φορά που θα βγαίνει ένα φορείο χωρίς να μεταφέρει τον δικό του άνθρωπο και η όψη του θα αλλάξει μόνο όταν ο χειρουργός ανακοινώσει ότι “όλα πήγαν καλά”.

Στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, όλη αυτή η αγωνία των συνοδών έχει αποτυπωθεί κάπως “ανορθόδοξα” – σε δύο ταμπλώ που είναι αναρτημένα στους τοίχους της αίθουσας αναμονής και πολλοί συνοδοί έχουν γράψει εκεί την αγωνία, το άγχος ή τις ευχές τους.

Έτσι, ο “Χρηστάρας που δεν μασάει ποτέ” έχει τη δική του αφιέρωση σε αυτά τα ταμπλώ, τα παιδιά μιας μάνας περιμένουν να ξαναδούν “τις ματάρες της”, ενώ κάποιος άλλος προσπαθεί να πείσει και να πειστεί ότι “όταν τρως χαστούκια στη ζωή δεν πρέπει να βλαστημάς το θεό”, ενώ η αναγνωση του τοίχου μας θυμίζει ότι η αγωνία δεν εκφράζεται μονο στην ελληνική γλώσσα.

Παρακάτω, μερικές εικόνες από τη χαραγμένη αγωνία στα ταμπλώ της αίθουσας αναμονής των χειρουργείων στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, με την ευχή όλα να έχουν πάει καλά για όλους