“Δε βρίσκω άλλο τρόπο να σας τα πω.

Έκλαιγα, έβριζα, θύμωνα, έσπαγα.

Αλλά, εσείς βλέπατε, μόνο, τα σπασμένα.

Θα ήθελα να δείτε τί δημιουργούσε τα «σπασμένα».

Γιατί πάντα υπήρχε μία αιτία από κάτω, που, όσο κι αν ήθελα να εντοπίσετε, δε το κάνατε.

Δε θέλω να σας κατηγορήσω με το γνωστό στείρο τρόπο.

Άλλωστε το δυναμικό ενός ανθρώπου φτάνει μέχρι ένα σημείο.

Γι’ αυτό σας κατανοώ.

Το από δω και πέρα με νοιάζει.

Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει καλύτερος. Και νομίζω ότι συμφωνείτε.

Γεννήθηκα από σας και καταλαβαίνω ότι μου αποδώσατε κάποιες προσδοκίες.

Προσδοκίες που όταν οι πράξεις μου ήταν σύμφωνες μ’ αυτές άκουγα το «μπράβο».

Μα, γεννήθηκα και με ανάγκες. Με ΔΙΚΑ ΜΟΥ χαρακτηριστικά που τις περισσότερες φορές ήταν και είναι εντελώς διαφορετικά  από τις δικές σας προσδοκίες. Γι’ αυτά, όμως, δεν άκουσα ποτέ το «μπράβο».

Αυτά με έκαναν να αναπτύξω το δικό μου διαφορετικό κόσμο: αυτά με έκαναν να μη μου αρέσει ο τρόπος λειτουργίας του σχολείου. Αυτά με έκαναν να μη μου αρέσουν κάποια σχολικά μαθήματα. Αυτά με έκαναν να ασχοληθώ με τα χόμπι μου. Αυτά με έκαναν να ασχοληθώ με τόση επιτυχία με το επάγγελμά μου, το οποίο είναι τόσο διαφορετικό απ’ αυτό που περιμένατε εσείς. Αυτά με έκαναν να ξανα-σπουδάσω. Αυτά με έκαναν να διαλέξω τους φίλους που ήθελα να διαλέξω.

Αυτά, βέβαια, με έκαναν να αρχίσω το κάπνισμα. Αυτά με έκαναν να αναπτύξω τις εξαρτήσεις που ανέπτυξα. Για να «σκεπάζω» το άγχος της διαφορετικότητάς μου.

Και αυτές τις διαφορετικές ανάγκες δεν τις βλέπατε. Ή δεν θέλατε να τις δείτε κάποιες φορές. Τις αρνιόσασταν. Εγώ, όμως, σας λέω πως αν, ήσασταν δίπλα μου με τον διακριτικό τρόπο που ήθελα να ήσασταν, θα ένιωθα μεγαλύτερη υπερηφάνεια για τα επιτεύγματά μου, θα απέφευγα τα «τσακίσματα» που βίωσα και θα προλάβαινα πολλά αρνητικά γεγονότα.

Ο τρόπος της υποτίμησης, της τιμωρίας και του θυμού δεν έπιανε. Και δε θα πιάσει ποτέ. Ήταν λόγω της μη διαχειρίσιμης αγωνίας σας. Το ξέρω. Έπρεπε να δοκιμάζατε κάτι διαφορετικό, όμως.

Αυτές τις διαφορετικές μου ανάγκες δεν τις «είδατε». Δε τις εντοπίσατε. Μα εγώ ήθελα να τις δείτε. Ήθελα να με δεχτείτε όπως ήμουν. Άνευ όρων.

Ήθελα να σας είχα δίπλα μου. Θέλω να με επικροτείτε. Θέλω να δεχτείτε τον τόσο όμορφο χαρακτήρα μου. Τώρα. Και τώρα. Και σήμερα. Μεγάλωσα, μα σας έχω, ακόμα, ανάγκη.

Αν το κάνετε έστω και τώρα θα το δεχτώ. Θα με επουλώσει. Θα με δυναμώσει. Δε θα δώσω σημασία στα όσα κακά έγιναν. Θα δώσω σημασία στο τώρα.

Περιμένω.”

Μερικές φορές οι ειδικοί δε μπορούν να μεταφέρουν τις γνώσεις τους με άλλο τρόπο, παρά με ένα τόσο άμεσο και απλό τρόπο, όσο το παραπάνω κείμενο. Τα πιο πάνω γεγραμμένα αποτελούν μια φανταστική αφήγηση. Αλλά όχι μη πραγματική. Αποτελεί τη μετάφραση των ψυχολογικών επιστημονικών γνώσεων, όπως θα την εξέφραζε ένα παιδί. Αφουγκραστείτε τα παιδιά σας και κατανοήστε τις πραγματικές τους ανάγκες. Ποτέ δεν είναι αργά. Πειραματιστείτε και τα παιδιά σας θα ανταποκριθούν.

Γεώργιος Καζανάς, Ψυχολόγος
Γεώργιος Ν. Καζανάς – Ψυχολόγος – Γνωσιακή/Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία