Από την Αθήνα μέχρι την Αλεξανδρούπολη εδώ και πολύ καιρό παρατηρείται μία συστηματική εξόντωση των δημοσιογράφων, η οποία περνάει αναγκαστικά μέσα από την κατάρρευση πάλαι ποτέ κραταιών μέσων μαζικής ενημέρωσης εθνικής ή τοπικής εμβέλειας.
Επί χρόνια επικρατούσε η άποψη ότι τα των Αθηνών συμβαίνοντα «δεν μας πιάνουν» εμάς εδώ στην περιφέρεια, ότι όλα αυτά που γίνονται εκεί κάτω είναι πράγματα πολύ μακρινά και ως εκ τούτου αδιάφορα για μας. Μόνο που, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Φυσικά και μας αφορούν, αφού τα ίδια ακριβώς –τηρουμένων πάντα των αναλογιών-συμβαίνουν και στα τοπικά ΜΜΕ. Διότι, αν δεν λέγεται «κρίση», πώς αλλιώς λέγεται το φαινόμενο των επτά απολύσεων σε τοπικό κανάλι της Αλεξανδρούπολης, σε διάστημα πέντε μηνών;
Μπορεί η είδηση αυτή να πέρασε στα «ψιλά», είναι όμως ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί και στα τοπικά ΜΜΕ. Τα νούμερα απλώς «δεν βγαίνουν». Και αντί της ανάληψης της ευθύνης από τους αρχηγούς, αυτή μετατίθεται εύκολα στα χαμηλά. Και, εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους εν μία νυκτί –ενίοτε και εν ώρα εργασίας- επειδή το «λάθος» τους ήταν να τελούν υπό τις οδηγίες ανθρώπων που στερούνται ηγετικών ικανοτήτων ή/και διακατέχονται από υπερεκτιμημένα «Εγώ» που κρύβουν πίσω από την εύκολη λύση της μετάθεσης ευθυνών.
Όχι, στο κοινό της Θράκης, αλλά και της Ελλάδας δεν αξίζει η ενημέρωση που του παρέχεται. Χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή κατά των συναδέλφων που ακόμη κατέχουν μία θεση σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό, το προϊόν που σερβίρουν μπαγιάτεψε. Είναι αντιληπτό ότι άλλοι είναι αυτοί που τους υποχρεώνουν να ανοίγουν ψυγεία και να σερβίρουν ληγμένες κονσέρβες, ομως αυτό δεν αφορά τον «καταναλωτή». Και η μόνη αντίδραση που μπορεί να ορθώσει ο καταναλωτής είναι η αποστροφή. Και αυτό κάνει.
Το ζήτημα είναι αν αυτή η αποστροφή γίνεται αντιληπτή από εκείνους που πρέπει. Το «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι» δεν είναι η ενδεδειγμένη πρακτική εν προκειμένω. Οι λύσεις είναι δύο: είτε το λουκέτο, είτε η ανάληψη της ευθύνης. Μα, και οι δύο προϋποθέτουν κουράγιο, το οποίο δεν είναι το δυνατό σημείο των ιθυνόντων των τοπικών ΜΜΕ. Τουλάχιστον, όχι των περισσοτέρων.
Ούτως ειπείν, όσο οι Mediaρχες κρύβονται πίσω από την ξεφτισμένη αίγλη των ονομάτων τους, τόσο η δημοσιογραφική πιάτσα θα αδειάζει, άνθρωποι θα οδηγούνται στην ανεργία και κάπως έτσι θα κλαίμε (;) όλοι πάνω από το ξεσκισμένο κουφάρι της ενημέρωσης.
Όχι. Φυσικά και όχι. Οι κοινωνίες έχουν αυτοματοποιημένο τον μηχανισμό της ανασύνταξής τους, ο οποίος είναι θέμα χρόνου να ενεργοποιηθεί και τώρα. Μόνο που ο ίδιος μηχανισμός έχει και την ικανότητα να πετάει από πάνω του ό,τι θεωρεί περιττό ή επιβλαβές.
Είναι θέμα χρόνου. Άλλωστε σε καμία χρονική στιγμή η ακμή δεν ήταν παντοτινή.