Search
Close this search box.
H μητέρα του μικρού Γιάννη που παλεύει με τη λευχαιμία, λύνει τη σιωπή της

Τον 15χρονο Γιάννη από την Αλεξανδρούπολη τον γνωρίσαμε όλοι μέσα από τη σκληρή μάχη που δίνει με τη λευχαιμία. Ως γνωστόν, ο μικρός έχει υποβληθεί σε μεταμόσχευση μυελού των οστών σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, στο οποίο τώρα διάγει τη μετεγχειρητική περίοδο και αναρρώνει, με τα μηνύματα για την πορεία της υγείας του να είναι πολύ θετικά.

Όλο αυτόν τον καιρό που ο Γιάννης δίνει τη μάχη του, έχει φυσικά στο πλευρό του τους δύο του γονείς, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να δώσουν κουράγιο στο παιδί τους που μάχεται με τόσο πείσμα. Σήμερα, η μητέρα του έκανε μία ανάρτηση – εξομολόγηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook και μέσα από κει μοιράζεται όλα όσα ζει τους τελευταίους εννέα μήνες που αγωνίζεται για το παιδί της.

Το θέμα όμως είναι ότι αυτά που λέει δεν αφορούν μόνο την περιπέτεια της δικής της οικογένειας, αλλά είναι επισημάνσεις για ένα σύστημα υγείας, το οποίο καθίσταται από ανθυγιεινό έως επικίνδυνο. Δείτε λοιπόν τι έγραψε:

Διανύουμε τον ένατο μήνα του Γολγοθά μας στην αιματολογική κλινική του Παπανικολάου στην Θεσ/νικη (Στοργή) και δεν χασαμε λεπτό την πίστη ,την ελπίδα και την αισιοδοξία μας για το καλύτερο αποτέλεσμα ….
Με την φροντίδα , τις γνώσεις και την αγάπη όλου του προσωπικού εδώ μέσα που μας παρέχουν απ την πρώτη στιγμή , φτάσαμε στην έβδομη μέρα που μας Αξίωσε και πήραμε το μόσχευμα και τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς !!!

Δυστυχώς όμως αυτή η ασθένεια ειναι μακροχρόνια και τα έξοδα της πολλά ….

Χρειάζεσαι ένα σπίτι για την διαμονή σου και με ό,τι αυτό συνεπάγεται …και φυσικά να ναι κοντά στο νοσοκομείο ….
Γιατί υπάρχουν κάποια καταλύματα πχ του Συλλόγου Λάμψη , αλλά βρίσκονται στην Καλαμαριά και επομένως ειναι δωρο άδωρο ,εφόσον πρεπει καθημερινά να επισκέπτεσαι τον άνθρωπο σου 2,3,4 και 5 φορές τη μέρα .

Μεταφορικό μέσο (όταν αυτό κρίνετε απαραίτητο) γιατί υπάρχουν εξετάσεις/θεραπειες, που πρέπει να γίνουν σε άλλα νοσοκομεία πχ(ακτινοβολίες).

Δωρεαν internet στους θαλάμους όλης της πτέρυγας , που ακόμη δεν έχω καταλάβει την μη επίλυση αυτού του τόσο δα μικρού προβλήματος .

Τα ασφαλιστικά ταμεία να φροντίζουν έγκαιρα και ταχύτατα για τα έξοδα του μοσχεύματος και την μεταφορά τους( και όχι να πρέπει εμείς) για να επισπευθεί η διαδικασία μεταμόσχευσης.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τα μικρά/μεγάλα προβλήματα που έχουμε όλοι να αντιμετωπίσουμε ,περνώντας απ αυτην την πόρτα του νοσοκομείου ,θα γινω όμως γραφική.

Ευχαριστώ τον Θεό που σ αυτο το κομμάτι τουλαχιστον ,ήμουν απ τους ΄΄τυχερούς΄΄ γιατι απ την πρώτη στιγμή ειχα δίπλα μου Ανθρώπους που με στήριξαν έμπρακτα και μάλιστα με δική τους πρωτοβουλία … (έτσι κι αλλιώς εσένα δεν σου μένει και πολύ μυαλό για να σκεφτείς κάτι άλλο εκτός απ τον άνθρωπο σου που δίνει μια σκληρή μάχη) …Νους,καρδιά,ψυχή και σώμα είναι μόνο σ αυτόν!

Καθημερινά ομως αντικρίζω ανθρώπους που δεν έχουν ούτε για τα πολύ βασικά και καθημερινά και τότε ο πόνος γινεται μεγαλύτερος και παίρνει την μορφή του μίσους , της οργής .

Δεν ξέρω σε ποιον αρμόδιο θα πρεπε να σταλεί αυτό το μήνυμα..
Αυτό που μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα είναι πως η ζωή τροχός είναι και γυρίζει … γι αυτό λοιπόν κάποιοι ΄΄καλοβολεμένοι΄΄καλό είναι να μεριμνήσουν για όλα τα παραπάνω και για ακόμη περισσότερα πριν κι οι ίδιοι βρεθούν σ αυτή τη θέση (που το απ εύχομαι)

Με εκτίμηση
Η μανούλα του Γιαννάκη