Η Μάκρη του Ν. Έβρου παράγει κάθε χρόνο από 500 έως 700 ελαιόλαδο. Οι ελαιώνες της είναι γνωστοί από την αρχαιότητα και εικάζεται ότι στην περιοχή υπάρχει ως σήμερα ένας από τους αρχαιότερους ελαιώνες της Ελλάδας.
Πάντως είναι γεγονός ότι στη Μάκρη υπάρχουν ελαιόδεντρα, τα οποία μετρούν χιλιάδες χρόνια ζωής και μάλιστα ένα εξ αυτών προκάλεσε το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό του Πρέσβη του Βιετνάμ κατά την επίσκεψή του στην περιοχή (σ.σ. μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Πρέσβης όταν αντίκρυσε ένα ελαιόδεντρο ηλικίας 2.500 ετών γονάτισε και το αγκάλιασε).
Η περίοδος που διανύουμε είναι η περίοδος που ολοκληρώνεται η συγκομιδή της ελιάς και ξεκινά η παραγωγή του ελαιόλαδου. Ο “φυσικός χυμός” της ελιάς είναι ένα από τα σήματα-κατατεθέντα της Ελλάδας. Η χώρα μας κατατάσσεται στην 3η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή ελαιολάδου, όμως αυτή η καρέκλα της “τρέμει” από δύο παράγοντες: έναν εσωτερικό και έναν εξωτερικό.
Ο εσωτερικός έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ελαιοκαλλιέργεια και η ελαιοπαραγωγή δεν περνάει στα χέρια των νεότερων. Παρά το γεγονός ότι η ελιά είναι μία “φιλική” καλλιέργεια, δεν υπάρχουν νέοι αγρότες για να ασχοληθούν μαζί της. Ή δεν θέλουν…
Πάντως είναι γεγονός πώς η ελιά συμπεριφέρεται ευγενικά στον αγρότη. Δηλαδή ακόμη και αν μείνει για δύο ή τρία χρόνια αφρόντιστη, δεν θα υπάρξει πρόβλημα: Μόλις ο αγρότης ξανασχοληθεί μαζί της, εκείνη θα δώσει τους πολύτιμους καρπούς της. Όμως… οι ελαιοπαραγωγοί -στον Έβρο τουλάχιστον- είναι ηλικιωμένοι και δεν φαίνεται ότι υπάρχουν διάδοχοι. Αν σκεφτεί κανείς ότι στην ευρύτερη περιοχή της Μάκρης υπάρχουν μόνο 2 παραγωγοί ηλικίας 30 ετών και όλοι οι υπόλοιποι είναι άνω των 55-60, τα συμπεράσματα βγαίνουν εύκολα.
Ο δεύτερος παράγοντας που απειλεί την Ελλάδα είναι -όπως αναφέρθηκε ήδη- εξωτερικός. Τόσο η Τουρκία, όσο και άλλες χώρες της Μεσογείου επιδοτούν την καλλιέργεια της ελιάς με διάφορους τρόπους, προφανώς έχοντας αντιληφθεί τη θέση που κατέχει το ελαιόλαδο στις προτιμήσεις των καταναλωτών παγκοσμίως. Σε κάποιες από αυτές τις χώρες μάλιστα προσφέρονται εκτάσεις του δημοσίου ΔΩΡΕΑΝ προκειμένου να γίνουν ελαιώνες…
Και ενώ στο εξωτερικό η ελιά αντιμετωπίζεται ως αναπτυξιακό εργαλείο, στην Ελλάδα, η καλλιέργεια της έχει πέσει και αυτή θύμα της βαριάς φορολογίας και των “μέτρων” που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις κατ’ εντολήν των τροϊκανών και λοιπών θεσμών και μάλλον είναι θέμα χρόνου να δούμε τη χώρα μας να χάνει τα πρωτεία από μια παραγωγή που δικαιωματικά της ανήκει…
Αρκεί να θυμηθούμε μόνο ότι η Αθηνά κέρδισε την πόλη της Αθήνας από τον Ποεσειδώνα προσφέροντας στους κατοίκους της ως δώρο ένα δέντρο ελιάς. Επιπλέον, οι Ολυμπιονίκες της αρχαιότητας ανταμείβονταν με τον κότινο – δηλαδή ένα κλαδί ελιάς. Όσο για τη Μάκρη του Δήμου Αλεξανδρούπολης, η ελαιοπαραγωγή μπορεί να αυξηθεί αρκεί να υπάρξει κρατική βούληση.
Ασφαλείς πληροφορίες του “R” αναφέρουν ότι παρά το ενδιαφέρον που υπάρχει, δεν υπάρχουν άλλοι διαθέσιμοι χώροι που θα μπορούσαν να γίνουν ελαιώνες. Για την ακρίβεια, υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχει η διάθεση να χαρακτηριστούν ως τέτοιοι…