Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Δημοτικό Θέατρο στην Αλεξανδρούπολη, φίλοι και μέλη της Οργάνωσης Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης του ΚΚΕ και του Συμβουλίου Περιοχής της ΚΝΕ, απόγονοι της δρακογενιάς των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος τίμησαν τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δ.Σ.Ε και την δράση της 7ης μεραρχίας στην Αν. Μακεδονία και Θράκη.

Ξεχωριστό σημείο αναφοράς η είσοδος των εν ζωή μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού στον Έβρο, συνοδευόμενους από τους νεαρούς συντρόφους της ΚΝΕ. Μια κίνηση που έδειξε συμβολικά την συνέχεια των αγώνων και ενώ η αίθουσα δονούνταν από τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων και το «σύνθημα οι μαχητές στον Έβρο δεν λύγισαν ποτέ, δόξα και τιμή στο Δ.Σ.Ε.» βγήκε σχεδόν αυθόρμητα σαν από ένα στόμα και έφερε ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού.

Σε μια συμβολική κίνηση η οργάνωση περιοχής απένειμε ενθύμια στους εν ζωή μαχητές.

Στην συνέχεια ακολούθησε ομιλία από τον Λυμπερίδη Ζήση μελος της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Αμέσως μετά ένα μικρό αφηγηματικό και στο τέλος του, η αίθουσα πάλι σείστηκε όταν ακούστηκαν τα χωριά που έδωσαν τους 2.529 νεκρούς του Έβρου. Η σεμνή εκδήλωση έκλεισε με αντάρτικα τραγούδια απο το συγκρότημα της ΚΝΕ.

Στο χώρο λειτούργησε έκθεση με πρωτότυπα αρχεία της περιόδου 1946-1949

Απόσπασμα από την ομιλία του Λυμπερίδη Ζήση μελος της Κ.Ε. του ΚΚΕ

“Βαδίζοντας προς τη συμπλήρωση των 100 χρόνων ζωής του Κόμματός μας, είμαστε εδώ σήμερα, για να τιμήσουμε την εποποιία του ΔΣΕ με αφορμή τα 70 χρόνια από την ίδρυση του και να αποδώσουμε φόρο τιμής σε όλους τους αγωνιστές της περιοχής που συσπειρώθηκαν στις γραμμές του, ιδιαίτερα αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, αλλά και όσους αγωνιστές βρίσκονται σήμερα ανάμεσά μας.

Έχουμε χρέος να αναδείξουμε και να τιμήσουμε την ακλόνητη, αμετακίνητη, αλύγιστη και αφοσιωμένη στάση χιλιάδων και χιλιάδων μελών του Κόμματος ως το τέλος, που δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω, που έφτασαν ως το τέλος της ζωής τους «ορθοστατώντας και ορθοβαδίζοντας». Που δεν υποχώρησαν μπροστά σε καμία δυσκολία του ταξικού αγώνα. Που δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους, όταν γύρω τους κυριαρχούσε σκοτάδι. Που δε λύγισαν σε καμία δυσκολία. Που δεν άφησαν τις όποιες προσωπικές πικρίες να τους καταβάλουν και να θολώσουν τη σκέψη τους. Που διδάχτηκαν μέσα στη σκληρή ταξική πάλη να βάζουν, πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πάνω από όλα το Κόμμα. Να δίνουν και τη ζωή τους.

Οι κομμουνιστές δεν είναι υπεράνθρωποι, ούτε μια περίεργη ή ξεπερασμένη αίρεση, όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν οι αντίπαλοι. Είναι συνειδητά, εθελοντικά, στρατευμένοι και τα δίνουν όλα, χωρίς υπολογισμούς, για ένα μεγάλο σκοπό. Την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η δύναμη και το ηθικό κύρος των κομμουνιστών απορρέει από τα ανώτερα ιδανικά τους, από την κοσμοθεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, από την πίστη τους και την αφοσίωσή τους στην εργατική τάξη, το δίκιο και τη δύναμή της. Από τα ιδανικά και τις αρχές του Κομμουνιστικού Κόμματος που ηγείται του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική σκλαβιά.

Και οι μαχητές και μαχήτριες της 7Ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, ανταποκρίθηκαν επάξια σ’αυτό το καθήκον. Θυσιάστηκαν, έδωσαν και τη ζωή τους στην υπόθεση του Κόμματος, στον αγώνα.

Να γιατί 70 χρόνια μετά, βρισκόμαστε εδώ, για να τιμήσουμε τους συντρόφους μας, που δεν δίστασαν, που με τη θυσία τους έγραψαν μια από τις πιο ηρωικές σελίδες για το Κόμμα μας και το λαό.

Η δημιουργία του ΔΣΕ στις 28 Οκτώβρη 1946, αποτέλεσε την ανώτερη βαθμίδα οργανωτικής, πολεμικής, διοικητικής και επιτελικής δομής των αντάρτικών μονάδων. Αυτή ήταν η ανώτερη φάση της ανάπτυξης των τμημάτων του ένοπλου αγώνα. Έτσι γεννήθηκε ο ταξικός στρατός πάνω σε νέα βάση με αρχές λειτουργίας, ενιαίας πειθαρχίας, στρατιωτικής διοίκησης, πολιτικών επιτρόπων , δημοκρατικών συνελεύσεων σε όλη την ιεραρχία και δομή από την ομάδα μέχρι και το Γενικό Αρχηγείο.

Ιδιαίτερη ήταν η συμβολή του Έβρου στην ενίσχυση του ΔΣΕ με μαχητές, προσφέροντας μεγάλες δυνάμεις. με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν καταγράφονται 10.000 μαχητές σε πληθυσμό 154.000 κατοίκων, δηλ. το 6,5% του πληθυσμού. Οι απώλειες από την περιοχή του Έβρου φτάνουν τις 6.000.

Η Κορνοφωλιά με 1.486 κατοίκους έδωσε στο ΔΣΕ πάνω από 200 μαχητές και πάνω από 75 ηρωικούς νεκρούς, πολλοί από αυτούς στη μεγάλη μάχη της Φλώρινας.

Η Κυανή Διδυμοτείχου με πληθυσμό 1.900 κάτοικους έδωσε στο ΔΣΕ 300 μαχητές και μαχήτριες.

Από τον Ίασμο Ροδόπης εντάχτηκαν στο ΔΣΕ 143, από αυτούς οι 18 ήταν γυναίκες και είχε 39 μαχητές και μαχήτριες νεκρούς.

Είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα της μεγάλης συμμετοχής και συμβολής της περιοχής στον αγώνα του ΔΣΕ.

Το 85% της σύνθεσης του ΔΣΕ νέοι, ενώ, πολλοί ήταν μαθητές. Το 25% της σύνθεσής του, ήταν νέες κοπέλες ηλικίας 16-18 χρόνων. Νέες κοπέλες που πολέμησαν πλάι – πλάι με τους άντρες μαχητές, που διακρίθηκαν στις μάχες, που ξεπέρασαν τις κακουχίες, που πολλές έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους.

Στο ΔΣΕ οι γυναίκες, αυτές οι νέες κοπέλες, κατέκτησαν στην πράξη ισότιμη θέση με τους άντρες μαχητές, έγιναν αξιωματικοί, ανέλαβαν σημαντικές θέσεις ευθύνης απέκτησαν το σεβασμό των μαχητών.

Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ υπήρξε δίκαιος, γι’αυτό και αναγκαίος.

Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της. Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της.

Ο ΔΣΕ ήταν στρατός λαϊκός. Στηρίχτηκε στην οργανωτική-πολεμική πείρα του αγώνα του ΕΛΑΣ στην κατοχή. Τεράστια δύναμη του έδωσαν οι δεσμοί του με το λαό, ιδιαίτερα στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας. Ο φτωχόκοσμος ήταν που τροφοδότησε το ΔΣΕ, καταρχήν με έμψυχο δυναμικό και με κάθε είδους βοήθεια: τροφή, ρουχισμό, βοήθεια στην κατασκευή των οχυρωμάτων, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής.

Στο ΔΣΕ και στους λαογέννητους θεσμούς που ίδρυσε για να οργανώσει τη ζωή στις απελευθερωμένες περιοχές βρήκαν το συμπαραστάτη με τη δύναμη του οποίου αντιμετωπίστηκαν μια σειρά λαϊκά προβλήματα, όπως η προστασία των παιδιών τους με τη σωτηρία τους από τους βομβαρδισμούς, τη μόρφωσή τους με την ίδρυση σχολείων. Γι’ αυτούς τους λόγους, το αστικό κράτος προχώρησε στην αναγκαστική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων από τα χωριά τους, εκείνους που με θράσος ονόμασε «ανταρτόπληκτους», προκειμένου να απομονωθεί ο ΔΣΕ από βασικές πηγές της δύναμής του.

Σε αντίθεση με τον αστικό στρατό, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ΔΣΕ ήταν ο αγώνας του για το δίκιο του λαού, η αυταπάρνηση και η συνειδητή πειθαρχία. Συνδύαζε τη μαχητική εφαρμογή των διαταγών με τη δημοκρατία των συνελεύσεων σε διάφορες βαθμίδες του, όπου ασκούνταν κριτική των κατώτερων ιεραρχικά προς τους ανώτερους και αντιστρόφως, γινόταν εκτίμηση των πολεμικών επιχειρήσεων με πνεύμα αυτοκριτικής στάσης.

Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο και την αυτοθυσία όλων αυτών, ιδιαίτερα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών και μαχητριών.

Και αυτό το μεγαλείο, αυτούς τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους νεκρούς μας δεν τους χαρίζουμε σε κανένα.

Είναι τα άξια και ηρωικά παιδιά του ΚΚΕ, μέσα στην 100χρονη πορεία του.

Συνεχίζουμε λοιπόν σύντροφοι και συντρόφισσες.

Κόντρα στο πείσμα των καιρών. Τώρα με μεγαλύτερη επιμονή και δράση, διδασκόμενοι από το παράδειγμα των θρυλικών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ για να δικαιωθούν τα όνειρά μας μια ώρα αρχύτερα!

Βαδίζοντας σταθερά προς τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ είμαστε υποχρεωμένοι να μελετήσουμε, να διδαχτούμε, να παραδειγματιστούμε από την 100χρονη πορεία μας.

Μια πορεία αγωνιστικής δράσης, απαράμιλλου ηρωισμού και θυσιών, μια πορεία που άλλοτε ήταν ανηφορική και κακοτράχαλη, άλλοτε πιο ομαλή, πάντοτε όμως σπουδαία και όμορφη για όποιον και όποια αποφάσιζε να ταυτίσει τη ζωή του μαζί της. Να αφιερώσει δηλαδή του ζωή του στην πάλη για την απαλλαγή της κοινωνίας από την εκμετάλλευση, για τη σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική.”